Аз нигоҳи таълимоти дини ислом оқи волидайн ва қатъи силаи раҳм, яъне ранҷонидан, озор додани падару модар ва бародарону хоҳарон гунохи кабира мебошад.

Ҷумҳурии Тоҷикистон дар арсаи байналмиллалӣ чун кишвари дорои таҷрибаи нодири сулҳсозӣ муаррифӣ мешавад. Халқи тоҷик тавонист бо иродаву сарсупурдагии фарзандони меҳанпарасташ бо роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ Эмомалӣ Раҳмон истиқлолияти худро ҳифз кунад. Ин сабақи таърих барои насли имрӯзу ояндаи Тоҷикистон омӯхтанист,  то ки ба ин давра воқеъбинона баҳо дода тавонад, ба қадри ҷоннисориҳои насли калонсол бирасад.

Имрӯз ҳама ҷо сухан аз коронавирус аст: чи дар расонаҳои иттилоотию чи миёни ҷомеа. Аммо деги шабакаҳои иҷтимоӣ пурҷӯштар. «Бедорон»-е пайдо гашта, ки болои рӯғани деги коронавирус об мерезанд ва гирди оташи он «базмороӣ» доранд.

Шинохти душман, чи дохиливу чи хориҷӣ, ки ҷори ватандорӣ мезананд, аммо дар асл омилони асосии нобудии миллат ва ватани азизамон ҳастанд, барои сокинону муҳиббони ин сарзамини тамаддунофару сулҳпарвар воҷиб ва ҳатмист. Банда аз ҷониби худ ва ходимони дини шаҳри Ҳисор, ин гуна кишваре, ки садо ва нидои дӯстиву ҳамзабонӣ мезанад,вале дар пушти садо, садҳо садопардаҳои шуму муғризона дорад, маҳкум намуда, аз ин аъмоли зишташон безорем ва ҳаргиз чунин дӯсттии бадхоҳонао намепазирем.

Дар баробари ин ки баъзе аз саркардагон ва намояндагони собиқ ҳизби наҳзат "оқи падару модар" ҳастанд,  иддае аз онҳо оқи устод низ ҳастанд. Ҳамин аст, ки ин ҳизб аз аввали пайдоиш то ин дам ягон файзе надошт ва  амри мусбатеро натиҷа надодааст.