Замони муосир бо равандҳои мураккаби сиёсию иҷтимоӣ, ҷаҳонишавӣ ва омезиши тамаддунҳо миллатҳоро водор менамояд, ки дар ҳифзу таҳкими таъриху фарҳанг ва ҳама гуна арзишҳои миллии худ талошу кӯшишҳои бесобиқа намоянд.

«Шахсоне, ки Ватанро аз барои манфиати кишварҳои бегона тарк мекунанд, дар ғарибӣ мавриди эҳтиром қарор намегиранд ва дар меҳан бегонаанд». Эзоп

Чанде қабл аз расонаҳо як маводеро хондам, оиди се нафаре, ки яке оқи падар, дувумӣ оқи модар ва саввумӣ бошад оқӣ додар шудаанд. Онҳо Муҳаммадиқболи Садриддин, Муҳиддин Кабирӣ ва Мирзои Салимпуранд. Ба ҳамагон маълум аст, ки ин се нафар имрӯз аз Аврупо истода, бо ҳар гуна роҳҳои фитнаангез ва дурӯғу найрангҳо мехоҳанд боз дар Тоҷикистони орому тинҷ, нооромию ҷангу кушторро пиёда созанд.

Асри 21 асре аст, ки илму техника дар авҷи тараққиёти худ қарор дорад.Дунё дигар дунёи 70-80 соли пеш нест! Агар 70-80 соли пеш ё бештар аз ин барои расонидани як хабар, чӣ рост ва чӣ дурӯғ нома навишта, бо машаққатҳои зиёд онро ба шахси дар назардошта мерасонданд, имрӯз дар арзи фақат чанд сония чунин хабарҳоро аз тариқи шабакаҳои гуногуни иҷтимоӣ-иттилоотӣ ба  маълумоти миллионҳо ва ҳатто аз ин ҳам зиёд одамон расонида мешавад.

Хатари терроризм ва экстремизм натанҳо ба Тоҷикистон, балки ба тамоми ҷомеаи ҷаҳонӣ таҳдид мекунад. Давлатҳое, ки ТЭТ Ҳизби наҳзатро пуштибонӣ мекунанд, шоҳид гаштанд, ки ин қотилон барои шаҳрвандони ҳамаи давлатҳо хатарноканд.