Наср ибни Муҳаммад ибни Иброҳим Хаттоби Самарқанди Тусии Балхӣ (бархе мегӯянд, Наср ибни Муҳаммад ибни Аҳмад (ё Муҳаммад) ибни Иброҳими Самарқандӣ) бо лақаби «Ал-Фаеҳ» маъруф мебошад ва ба дараҷаи фиқҳие расидааст, ки ҳеҷ яке аз ҳамзамонаш бо ӯ баробар набудааст.

Хурофот дар китобҳои луғат сафсатта, гапи бемаънӣ, ақида ва фикри мавҳуми беасос тафсир шудааст.

Нақш ва нақшхонӣ дар илми фолклоршиносӣ ва санъатшиносии тоҷик як андоза мавриди таҳқиқ ва омӯзиш қарор гирифтааст, аммо оид ба таърихи пайдоиш ва матншиносии он кори ҷиддие ба сомон нарасидааст. Дар ин ҷо мекӯшем, ки перомуни таърихи пайдоиши нақш ва нақшхонӣ, матншиносии он фикру андешаи худро баён намоем.

Сад шукр мекунам, ки ба синни мубораки пирӣ расидам. Ҳарчанд пириро баъзеҳо хортарин айёми ҳаёт номанд ҳам, ҳар як нафаси ҳаёт азизу ғанимат аст, ки бояд ба қадри он бирасем.

Яке аз заминаҳои аслии хурофот тарс ва нодонӣ дар баробари ҳаводиси табиию ҷамъиятӣ аст. Ҳанӯз аз замони аввалин огоҳии башар дар нисбати худу ҷаҳон шояд аз аввалин чизҳое, ки ӯ дарк намудааст, ин осебпазирӣ дар баробари ҳаводиси табиию ҷамъиятӣ будааст.