Масъалаи тарс аз назари динҳо ҳамеша як мавзӯи мавриди таваҷҷуҳи равоншиносон ва ҷомеашиносон будааст. Тарсе, ки мо дар таълимоти динҳои гуногун бо он бархӯрд мекунем, асосан ба маънои “тарс аз Худо”, “хавфи Рӯзи бозхост”, “тарс аз уқубати илоҳӣ дар дунё ва охират” мебошад.

Мо дар ин ҷо танҳо дар мавриди баъзе масъалаҳое, ки дар Паёми солонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зикр гардида буданд, ибрози андеша намудем. Дар маҷмуъ, метавон гуфт, ки факту рақамҳои муқоисавӣ, таҳлилҳои амиқ бо мисолҳои дақиқу возеҳ, ки дар бораи тараққиёти Тоҷикистон дар солҳои соҳибистиқлолӣ зикр шудаанд, далели кофӣ барои дарки воқеии пешрафти Тоҷикистони имрӯз мебошад.

Кампирони деҳа мегуфтанд: «Душманат гапи дигар наёфт, мегӯяд, ки думи сагат каҷ». Туҳмату дасисаҳои навбатии роҳбари ТЭТ ҲНИ Кабирӣ ҳамин гуфтаи кампирони  деҳаро ба хотир меорад. Миллати тоҷик шоҳид буд, ки ин ғуломи хоҷагони хориҷӣ дар ҳассостарин лаҳзаҳо ҳамоно бар алайҳи миллату манфиатҳои миллӣ сухан мегӯяд. Ҳодисаи муноқишаҳои марзӣ ва мавқеъгирии зиддимиллии Кабириро ҳоло касе фаромӯш накардааст. Яъне, душманӣ бар зидди давлату миллат ба одати доимии Кабирӣ мубаддал шудааст ва ӯ дигар роҳе ҳам надорад. Зеро аз ин ҳама дасисаву иғвояш назди хоҷагони худ “ҳисобот” медиҳад.

Чанд рӯз пеш тамоми мардуми ҷаҳон бо шукуҳу шаҳомати хосса барпо шудани ҷашни 30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистонро дида ва аз пешрафту шукуфоии Тоҷикистон бохабар шудаанд. Ва аксари меҳмонон ба мардуми шарифи тоҷик ва хоссатан ба Пешвои муаззами миллати тоҷик аҳсан ва офаринҳо мегуфтанд. Ҳатто аз забони мардону занони афғон шунидем ки мегуфтанд: Шумо мардуми саодатмандед, ки чунин Пешвое доред, ки ҳамеша дар андешаи ободиву осудагии кишвараш аст, на мисли роҳбари мо ки дар рӯзҳои сахт миллати худро партофта фирор намуд.

Ҳамчун як шаҳрванди Тоҷикистон бар он бовар ҳастам, ки ҳеҷ як инсони солиму ватандӯст наметавонад миёни кӯҳу коҳ қиёссозиву қиёсбозӣ кунад. Ин кор танҳо аз дасти бехирадону худбохтагоне чун Кабириву пайравонаш меояд. Мисле ки онҳо дар чанд вақти ахир талош мекунанд, Тоҷикистони биҳишосоро “Толибон”-и ваҳшатзо дар қиёс бигзоранд ва ҳатто баҳои баробарӣ диҳанд.