Бояд гуфт, ки ҳарчанд дар доираи Ҳадафҳои Рушди Ҳазорсола доир ба ҳалли масъалаҳои об ва ташаббусу ибтикороти Ҷумҳурии Тоҷикистон пешрафти муайяне ба даст омадааст, вале дар миқёси ҷаҳон ҳанӯз тақрибан аз 750 млн то 1 млрд нафар одамон дастарасӣ ба об надоранд.

Замони муосир бо равандҳои мураккаби сиёсию иҷтимоӣ, ҷаҳонишавӣ ва омезиши тамаддунҳо миллатҳоро водор менамояд, ки дар ҳифзу таҳкими таъриху фарҳанг ва ҳама гуна арзишҳои миллии худ талошу кӯшишҳои бесобиқа намоянд.

Бешубҳа, шахсе, ки дар ғарибӣ умр ба сар мебараду ҳамеша Ватани азизашро ёд мекунад ва пайваста барои амонии Ватани маҳбубаш ҷаҳду талош ва дуо менамояд, воқеан шахси боимон ва Ватандӯсту соҳибватан маҳсуб мешавад. Аммо нафаре, ки дар Ватани худ иқомат ва кору зиндагӣ намуда, аз обу ҳавои он истифода мебарад, вале заррае муҳаббат ба Ватанаш  надорад, ободию пешрафти Ватанашро намехоҳад, дар андак мушкилот хиёнат ба Ватани худ менамояд, ин нафар натанҳо беватан, балки нафари носипос, сустирода ва заиф шинохта мешавад, зеро як ибораи арабие, ки бархе аз аҳли илм онро ба ҳадиси гуҳарбори Паёмбар (с) нисбат медиҳанд, ки чунин аст: «Ҳуббул-Ватани минал имон».

«Шахсоне, ки Ватанро аз барои манфиати кишварҳои бегона тарк мекунанд, дар ғарибӣ мавриди эҳтиром қарор намегиранд ва дар меҳан бегонаанд». Эзоп

Чанде қабл аз расонаҳо як маводеро хондам, оиди се нафаре, ки яке оқи падар, дувумӣ оқи модар ва саввумӣ бошад оқӣ додар шудаанд. Онҳо Муҳаммадиқболи Садриддин, Муҳиддин Кабирӣ ва Мирзои Салимпуранд. Ба ҳамагон маълум аст, ки ин се нафар имрӯз аз Аврупо истода, бо ҳар гуна роҳҳои фитнаангез ва дурӯғу найрангҳо мехоҳанд боз дар Тоҷикистони орому тинҷ, нооромию ҷангу кушторро пиёда созанд.