Худованд дӯст доштани Ватанро дар дили инсон аз азал ҷой кардааст. Офаридгор тавассути ақлу идрок ва фаросат ба одам ва фарзандонаш нисбат ба дигар махлуқот бартарӣ додааст, ки ватанро бештар шиносад ва дӯст дорад. Ҳикмати дӯст доштани Ватан дар он аст, ки ҳар як инсон бояд дар ободиву шукуфоиаш саҳми чашмрас гузорад.

«Ба даст овардани илм барои ҳамаи соҳибдилон воҷиб ва зарур аст. Илм зидди ҷаҳолат аст ва нодонӣ аз хосиятҳои торикист. Нодонӣ мисли кӯрӣ ва торикист, дар ҳоле ки илму дониш дидаи биност».

Мирзо Шукурзода адиб ва донишманди маъруф аст. Ӯ ҳамеша паи таҳқиқу эҷод аст ва ҳар лаҳзаи умрро босамар истифода мебарад. Академик Камол Айнӣ дар бораи ӯ навишта буд: «Яке аз хизматҳои мондагор ва таърихии М. Шукурзода ба чоп омода намудани «Доират-ул-маориф»-и Осиёи Миёна (чопи Теҳрон, с. 1999) мебошад…

Ин Паём хусусияти инсонмеҳварӣ дорад. Дар он таъмини шароити арзандаи зиндагӣ барои ҳар як шаҳрванд дар маркази таваҷҷуҳ қарор гирифтааст.

Паёми имсолаи Пешвои миллат дар бораи самтҳои асосии сиёсати дохилӣ ва хориҷии мамлакат дар даврае пешниҳод гардид, ки кишвари азизи мо ба марҳилаи нави рушд ворид гардида, мардуми шарифи Тоҷикистон ба сӯи ояндаи ободу осуда бо қадамҳои устувор пеш мераванд.