Имрӯз дар шароити басо мураккаб ва душвори ҷаҳонишавӣ қарор дорем. Чунин раванд шояд аз як ҷониб боиси бо ҳам наздикшваии тамаддунҳои гуногун гардад. Баҳри рушду камоли якдигар таъсир расонанд, якдигарро мукамал созанд. Ба ҳам таъсири мусбат расонанд. Аммо аз ҷониби дигар, маҳз ҷаҳонишавӣ боиси бегонапарастӣ, зӯран ба урфу одат, расму оини миллате бор шудани чунин арзишҳои миллати дигаре мегардад.

Имсол аз қабули Қонуни  Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросим дар Ҷумҳурии Тоҷикистон»  12 сол гузашт ва он имкон фароҳам овард, ки қолабҳои шахшуда ва урфу одатҳои кӯҳнашудаю хурофотпарастонаи мардум аз миён раванд.

Таърих номи силсилаи олимону адибонро дар сафҳаи китоби ҷовидонаи ҷаҳонии худ дохил кардааст, ки  онҳо бо заковату фаросат ба хазинаи афкори умумиинсонӣ ҳиссаи арзанда гузоштаанд. Абуалӣ ибни Сино аз зумраи чунин бузургон буда, бо ду асари ҷовидонаи худ, яъне «Ал-Қонун» ва «Китоб-уш-шифо» ҳамчун қутбнамои фазои ҳикмат зоҳир мегардад.

Иддае аз корбарони шабакаҳои иҷтимоӣ, рӯзноманигорон, ки ҷонибдорони ТТЭ ҲНИ мебошанд, босмачиёнро чун ҳомиёни сарсупурдаи озодии миллати тоҷик муаррифӣ намуда, аз онҳо қаҳрамон сохтанӣ мешаванд.

Истиқлолият ҳамчун арзиши муқаддас ва муҳити озоди соҳибихтиёрӣ дар таърихи навини миллати тоҷик саҳифаи наверо варақгардон намуд, ки оғози дигаргуниҳои гардишсоз дар ҳама соҳаҳои ҳаёти давлату ҷомеа гардид. Миллати шарафманду соҳибтамаддун ва куҳанбунёди тоҷик аз азал ба истиқлолият эҳтироми шоиста дошт ва дар гузашта ормони истиқлолхоҳиро як ҷузъи асолати ватандорӣ ва ҳувияти миллии хеш медонист.