Чанд рӯз пеш тамоми мардуми ҷаҳон бо шукуҳу шаҳомати хосса барпо шудани ҷашни 30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистонро дида ва аз пешрафту шукуфоии Тоҷикистон бохабар шудаанд. Ва аксари меҳмонон ба мардуми шарифи тоҷик ва хоссатан ба Пешвои муаззами миллати тоҷик аҳсан ва офаринҳо мегуфтанд. Ҳатто аз забони мардону занони афғон шунидем ки мегуфтанд: Шумо мардуми саодатмандед, ки чунин Пешвое доред, ки ҳамеша дар андешаи ободиву осудагии кишвараш аст, на мисли роҳбари мо ки дар рӯзҳои сахт миллати худро партофта фирор намуд.

Ҳамчун як шаҳрванди Тоҷикистон бар он бовар ҳастам, ки ҳеҷ як инсони солиму ватандӯст наметавонад миёни кӯҳу коҳ қиёссозиву қиёсбозӣ кунад. Ин кор танҳо аз дасти бехирадону худбохтагоне чун Кабириву пайравонаш меояд. Мисле ки онҳо дар чанд вақти ахир талош мекунанд, Тоҷикистони биҳишосоро “Толибон”-и ваҳшатзо дар қиёс бигзоранд ва ҳатто баҳои баробарӣ диҳанд.

Кабирӣ аз чанд тӯдаи авбоши дигар барои рӯпӯш кардани фаъолиятҳои террористиаш “паймон” сохт. Дар ҳоле ки ҳамагон медонанд, амалҳои ҳаррӯзаи  онҳо иборат аз тафриқаандозию бадномсозӣ аст. Худованди мутаол мефармояд: “Эй мӯъминон, чаро он чиро мегӯед, ки худ иҷро намекунед? (сураи “Саф”, ояти 2).

Дар ҷаҳони муосир ҳизбу ҳаракатҳои ифротӣ бо сӯиистифода аз дину арзишҳои динӣ талоши ба даст овардани сарвати муфт ва нооромии ҷомеаҳоро мекунанд. Аз ҷумла, ташкилоти террористии ҲНИ аз зумраи аҳзобест, ки пайваста аз эътиқоду боварҳои динии мардум сӯиистифода кардаву бар замми ин талоши дар ҷомеаи Тоҷикистон таҳмил намудани мазҳаби бегонаро кардааст.

Дини Ислом ташвиқгару ҷонибдори хайру саховат, ободсозии манзили зисту диёр, беҳбудию рафоҳияти зиндагии аҳли башар, гусаста нагардидани дӯстию алоқаҳои дуҷонибаи байни аҳли башар, махсусан хешу табор мебошад ва ҳамаи ин дар Китоби азиму-ш-шаъни Худованди азза ва ҷалл дарҷ гардидаасту он сухан ва амру супориши Худованд ба аҳли имон аст. Дар амал иҷро намудани онҳо барои касоне, ки ба Худованд имон овардаанд ҳатмист.