Қайд намудан зарур аст, ки  имрӯз Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва афсарону сарбозон барои ҳифзи якпорчагии сарзамини аҷдодӣ аз тамоми имкониятҳо истифода намуда, намегузорад, ки нохалафон ва бемазҳабон ва ё ягон гурӯҳи тундрав ба амнияти  кишвар халал  ворид кунад.  Зеро мо як Ватани маҳбуб бо номи ТОҶИКИСТОН ва як мазҳаби хубу таҳаммулгарое бо номи ҲАНАФИЯ дорем. Сарвари давлат низ хеле бамаврид таъкид намуда буданд, ки "Амният ва субот заминаи асосии рушди давлат ба ҳисоб меравад”.

Ҳар амале, ки баёнгари риёкорӣ ва худнамоии мардум бошад, аз назари шариати исломӣ ҳаром аст ва бешак корҳое, ки дар ин мақола аз он манъ шуда, намоёнгари ин матлабанд. Чунин амалҳо дар шариат нодуруст ба шумор рафта, дар мавриди шахсоне, ки муртакиби чунин хатоҳо мешаванд, таҳдиди шадиде омадааст.

Фирқаи  ваҳҳобият (салафия), чунон ки аз номаш пайдост, мансуб ба Муҳаммад писари Абдулваҳҳоб, писари Сулаймон  аҳли Наҷд (мавзеъе дар Ироқ) мебошад, ки соли 1111-ҳиҷрӣ, (мутобиқ  ба соли 1699 мелодӣ ба дунё омада ва соли 1206-и ҳиҷрӣ (мутобиқ ба соли 1792 мелодӣ) аз дунё гузаштааст.

Тоҷикистон – Ватани азизу маҳбуби мост. Ватанро азиз доштан, ба муқаддасоташ арҷ гузоштан ва дар навбати худ ободу шукуфо гардонидани он фарзи имонӣ ва қарзи шаҳрвандии ҳар як фарди бедордил ва худогоҳу худшинос мебошад.

Ҳамасола Паёми Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба мардуми куҳанбунёду фарҳангсолори тоҷик ироа мегардад. Паёми навбатӣ дар соли барои мардуми Тоҷикистон воқеан таърихӣ - 30 – солагии Истиқлолияти давлатӣ пешниҳод гардид. Ин Паём барои ҳар як фарди ватандӯст ва шарафманду баномус андешаи нав, муваффақияти нав, падида арзёбӣ мегардад. Фалсафа ва каломи Пешвои миллат пур аз андарз ва орзую омоли халқ аст, ба таври дигар сухани на як рӯзу як сол, балки каломи ҳазорсолаҳо, бунёди ояндаи неки ҷомеаро дар бар мегирад.