Хуруҷи бемории сироятии коронавирус дар соли ҷорӣ ва дар радифи беш аз 200 кишвари ҷаҳон то ба кишвари мо расидани он давлату ҳукумат ва ҳар як фарди огоҳу бедордили ин миллатро нагарон кардааст. Дар баробари Ҳукумат ва Пешвои муаззами миллат имрӯз ба назар мерасад, ки ҳар як нафар талош дорад, то ба қадри имонаш ба хотири бартараф намудани ин буҳрон ва халосӣ аз ин вабо коре бикунад. Иддае ҳам, ки молу сарвате надорад, ҳадди ақалл талош мекунад, ба ояндаи неку фардо дурахшон некбин бошад, ба дигарон низ ҳамин рӯҳияро бахшад, наздикону пайвандон, ҳаққу ҳамсоя ва дигаронро аз ҷиҳати маънавӣ дастгир бошад. Худоро шукр, имрӯзҳо дар расонаҳо аз дастгириву ғамхориҳои  пайвастаи Пешвои миллат нисбат ба ҳамаи сокинони мамлакат, махсусан маблағгузориҳои фаровон ба соҳаи тибби кишвар зиёд мехонем. Дар радифи ин ғамхориҳо иқдомҳои наҷиберо аз сӯи соҳибкорони ватандӯст мушоҳида мекунем, ки ҳар яке дасти мададу имдод ҷониби ҳамватани худ дароз мекунад.

Ахиран дар матбуот мақолаи ходимони Академияи миллии илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистон бо номи “Тоҷик, тоҷикият, коронавирус ва нангу номус”-ро хондам, ки ин матлаб воқеан касро ба андеша кардан водор месозад. Андеша аз он, ки дар вазъи феълӣ дар радифи масъалаҳои ҷории муборизаву пешгирии ин вабо бояд дар фикри ҷудо кардани дӯст аз душман бошем. Душмане дар симои роҳбарону пайравони ТЭТ ҲНИ, ки ноҷавонмардона бо ҳар баҳона санг ҷониби ҳамин давлату миллат мезананд.

Бемории сироятии коронавируси нав ҳар рӯз “кишваркушоӣ” мекунад. Тақрибан дар рӯи замин кишваре боқӣ намонд, ки ба ин вабо гирифтор нашуда бошад. Аз қудратҳои ҷаҳонӣ то кишварҳои рӯ ба рушду давлатҳои фақир ҳамагӣ дар гирдоби пурталотуми ин беморӣ қарор гирифтаанд. Ҳоло таҷрибаи ҷаҳонӣ собит мекунад, ки дар ин шабу рӯз ягона роҳи халосӣ ҷустан аз ин буҳрон иттиҳоду сарҷамъии ҷомеаи шаҳрвандӣ ва давлат ба ҳисоб меравад, ки Худоро шукр ин раванд дар кишвари азизи мо ба мушоҳида мерасад. Албатта, ин бояд як амри табиӣ бошад. Зеро ин вабо танҳо ба давлату ҳукумат мутааллиқ набуда, дар ҳар яки моро мекӯбад, ба мо, падару модари мо, ба зану фарзану хешу ақрабои мо низ хатар дорад. Ин аст, ки мардум бо дарки ҳамин хатари воқеӣ ва зурурати муборизаи муштарак бо ин зуҳурот дар паҳлуи ҳукумат қарор гирифтаанд.

Имрӯз матбуот, махусан матбуоти электрониву шабакаҳои иҷтиоӣ яке аз муҳмитарин василаҳои хабаррасонӣ ба ҳисоб меравад. Дар кишвари мо низ шабакаҳои иҷтимоӣ дар радифи дигар намуди воситаҳои ахбор мақеи муайян кас намудаанд. Ахиран дар шабакаҳои иҷтиомӣ мақолаи ходимони илмии Академияи миллии илмҳои Ҷумҳурии Тоҷикистонро бо номи “Тоҷик, тоҷикият, коронавирус ва нангу номус” мутолиа намудаму он водор намуд, то чанд андешаи худро дар ҳошияи ин мақола рӯи коғаз орам.

Ба ҳаводис ва руйдодҳои олам менигарем. Мавзӯи асосӣ – бадбахтии саросарии олам-коронавирус.