Аз сабабе ки чанде пеш банда шакли вазнини бемории сироятии коронавирусро аз сар гузарондам ва, инчунин, аз сабабе ки вақтҳои охир атрофи сабабҳои пайдоиш ва густариши ин беморӣ, арзёбии тадбирҳои давлатӣ дар пешгирии он ва тавонмандии низоми ҳифзи тандурустии кишвар маводи зиёд, аз ҷумла матлабҳои иғвогарона аз хориҷи кишвар ба нашр расидаанд, манро чун табиб, ташкилотчии соҳаи тандурустӣ ва педагог бетараф намонданд ва зарур донистам, ки андешаҳои худро дар ин мавзӯъ пешкаш намоям.

Мавлоно Ҷалолиддини Балхӣ панди хубе дорад: «Ҳамдилӣ аз ҳамзабонӣ беҳтар аст». Чаро? Зеро аз ҳамзабоне, чун собиқ генерал ҳоҷӣ Ҳалиму ҳаммаслакони наҳзатиаш, ки паҳлӯят аз як дастархон нон шикаста, аз як пиёла чой нӯшида, дар мавриди бархӯрди манфиатҳо дар ҳаққат хиёнатро раво бинанд, магар аз онҳо дида миллати дигари ҳамдилу беозор беҳтар нест? 

Аз қадимулайём тоҷикон бо халқҳои ӯзбек ва қирғиз дар ҳамсоягӣ сукунат доранд. Байни ин миллатҳо аз давраҳои пешин то имрӯз дӯстию иттифоқ ба дараҷае рафта расидааст, ки то ҳатто бо ин миллатҳо мардуми мо муносибатҳои хешутаборӣ, қудою андагиро ихтиёр намудаанд.

Барои мардуми шарифи тоҷик маълум аст, ки аз соли 1972/73 ТЭТ ҲНИ фаъолияти шиагроӣ мекард. Мувофиқи ақидаи шиагаро мазҳабҳои аҳли суннати валҷамоат аҳли ислом нестанд, чунки ба ақидаи онҳо ва аксари имомон қатли суннӣ боке надорад, ба ин хотир аҳли суннатро аз дин бегона медонанд.

Вақте ба саҳифаҳои таърих назар меафканем, дарк мекунем, ки наздик ба ҳазор сол тоҷикон соҳиби давлати мустақил набуданд. Дар ин муддат барои амалї намудани ормонҳои чандинсола талош менамуданд. Хушбахтона, баъди чандин аср тоҷикон дигарбора соҳиби давлати мустақил гардиданд. Дар ин лаҳзаи кӯтоҳ, дар давоми 29 соли соҳибистиқлолї миллати тоҷик ба дастоварду комёбиҳои калон ноил гардид, ки ин ҳама самараи соҳибистиқлолии давлат ва миллат аст.