Ақраб ягона ҳашароте аст, ки вақти таваллуд шуданаш модари худро кушта ба зиндагии худ асос мегузорад ва аз ин амали худ нороҳат ва ғамгин низ намешавад. То охири ҳаёт ҳадафу мақасадаш неш задан ва зарар расонидан ба дигар махлуқот мебошад. Аъзоёни "Паймони миллӣ" ақрабсифатанд, на парвои миллат доранд ва на аз ватан, динро фақат барои нақшаҳои нопоки худ истифода мебаранд. Зеро ки агар худро диндор ва ҳомии дин нагиранд, он нақшаҳои пасипардагиашон ошкор хоҳанд шуд.

Имрӯз роҳбарони ҷараёни ифротие бо номи “ПМТ” худро ғамхори ватану мардум ва ҳамсоя нишон дода, аммо ба ғайри дурӯғ, иғвоангезӣ ва эҷоди тафриқаву низоъ ва душманӣ дигар амале аз намеояд.

Ҷойи таассуф аст, ки инсон бо ҳама бузургияш нисбат ба дигар махлуқоти рӯи замин баъзан кореро анҷом медиҳад, ки аз ҳайвон низ пастар ва поинтар мешавад, аммо набояд тааҷҷуб кард, зеро қонуни табиат ва зиндагиро Худо ҳамин гуна халқ кардааст, ки агар инсон ақлашро истифода бурд ва бо он нафсаш ва хоҳишоти онро танзим намуд, болотарин мақомро дар назди Парвардигори худ мегирад ҳатто аз малакҳам болотар, аммо агар ба ҳама гуфтаҳои нафсаш гӯш дод ва ақлашро пушти парда гузошт, аз ҳайвон дида поинтар ва пасттар хоҳад шуд.

Бо таваҷҷуҳ ба саркардагон ва пайравони ТЭТ ҲНИ муроҷиат менамоям, ки шумо худро “ғамхор”-и ватану мардум ва ҳамсоя нишон дода, ба ғайри дурӯғпароканӣ, иғвоангезӣ ва эҷоди тафриқаву низоъ ва душманӣ дигар амале аз дастатон нахоҳад омад.

Ин муҳтарами номуҳтарам фаромуш намудааст, ки аъзо ва ҷонибдорони ҳаракати ифротгарояш ҳам ҳамчун манбаи таблиғотӣ аз ин вирус истифода карда истодааст ва чандин маротиба талоши иғвогаронаи худро барои ноором кардани мардум содир намудаанд.