Аслан ҳар қиссае, ки барои хонандаи азиз нақл мекунем, воқеӣ буда, дар ҳузури гурӯҳи кории ТҶ ”Пайроҳаи хушбахтӣ” ва ё дар танҳоӣ дар шоҳидии банда ба вуқӯъ омадааст ва барои ибрати дигарон ба таври махфӣ бе ошкор намудани ягон нишонаву маълумот ва бо нигоҳ доштани сирри муроҷиаткунанда ва бо таъғир додани баъзе паҳлуҳо онро ба маърази умум мегузорем, то ба ҳар як нафари соҳибақлу соҳибхирад дарсе бошад ва як таконе, то дар зиндагӣ хато наравад.

Имрӯзҳо дар саросари кишвари азизамон маъракаи ободонию сарсабзкунонии хонаҳову деҳаҳо ва шаҳру вилоятҳо рафта истодааст. Ҳамаи ин неъматҳо ин сабаби тинҷию амонӣ бар мо насибу рӯзӣ шудааст. Пайғамбари Худо барҳақ фармудаанд:

Паёми Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба Маҷлиси Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи самтҳои асосии сиёсати дохилӣ ва хориҷии ҷумҳурӣ»

Тоҷикон як масал доранд: "ҳам ғарию ҳам пешхезӣ"  ки, ин масал ба ҳамин Муҳамадиқболи Қаландар мувофиқ омада истодааст. Шахсе, ки ин қадар тагаш нам бошад, чи ҳоҷат ӯро ба воситаҳои интернетӣ  ба ин дараҷа даъвогарию беодобию сафсатагуӣ кардан? натанҳо нисбати як фарду  як гурӯҳ, балки нисбати давлату миллати худ.

Саркардагони ташкилоти террористӣ – экстремистии ҳизби наҳзати исломӣ мисле ки дар оғози солҳои аввали Истиқлолияти давлатӣ бо пулу сармояи хоҷагони хориҷиашон ба сари мардуми тоҷик бадбахтиҳои азим оварданд, имрӯз низ талош доранд, ки бо ҳар роҳ фазои осудаи кишварро халалдор созанд.