Баҳманёр, нависандаи номвари тоҷик, дар силсилаҳикоёти “Сармаддеҳ” образеро ба риштаи тасвир кашидааст бо номи Холдори чилдурӯғ. Қаҳрамони ҳикоя ба гуфтаи мардум аз тоифае аст, ки агар дурӯғ наёбад, ноилоҷ рост мегӯяд. Ба ҳамин монанд нафареро медонам, ки шикорро дӯст медошт ва баъди ҳар бозгашт  қиссаи наверо дар атрофу акноф паҳн мекард. Боре дар маъракае бо кафки даҳон аз дидани море, ки даҳ метр дарозӣ дошт, қисса кард. “Наход? Андак кам кунед, - хоҳиш карданд ҳамсуҳбатон”. Ба ҳамин минвол дарозии ин аждаҳоро то ба як метр фаровард. Ба ин ҳам шубҳа карданд. “Валлоҳ, дигар кушед ҳам, як ваҷаб кам намекунам”, - гуфт ӯ. Воқеият ба назари ӯ ҳамоне буд, ки хаёлан тасаввур мекард ва онро  сурати  ҳол мепиндошт.

Бо таваҷҷуҳ ба саркардагон ва пайравони ТЭТ ҲНИ муроҷиат менамоям, ки шумо худро “ғамхор”-и ватану мардум ва ҳамсоя нишон дода, ба ғайри дурӯғпароканӣ, иғвоангезӣ ва эҷоди тафриқаву низоъ ва душманӣ дигар амале аз дастатон нахоҳад омад.

Хуруҷи бемории сироятии коронавирус дар соли ҷорӣ ва дар радифи беш аз 200 кишвари ҷаҳон то ба кишвари мо расидани он давлату ҳукумат ва ҳар як фарди огоҳу бедордили ин миллатро нагарон кардааст.

Мусаллам аст, ки Истиқлолияти давлатӣ барои худшиносии милливу динӣ имконоти заруриро ба вуҷуд овард. Аммо нигоҳдорӣ ва дурусту мақсаднок истифода кардан аз онҳо ба сатҳи маърифати аҳли ҷомеа, пеш аз ҳама, Сарвари асили давлат, иртиботи ногусастанӣ дошт.

Барои М. Кабирӣ ва он нафароне, ки ӯро дастгирӣ мекунанду ҳамақидаанд бояд таърих ва гузашти рӯзгор дарси ибрату таконе бошад, зеро то ҳол таърихи инсоният ёд надорад, ки нафарони зидди миллат ва халқи худ баромада дунёро бо оромӣ тарк карда бошанд.