Худованд   дар   каломи   худ   фармудааст: “ Ба неки  ва   худотарсӣ   якдигарро  кумак  кунед  ва ба бадию  зулм бо  ҳамдигар ҳамёрӣ   макунед. Ин  оят   асос  ва  бунёди   таъовуну   ҳамбастагӣ , некию   худотарсӣ   аст.

Кампирони деҳа мегуфтанд: «Душманат гапи дигар наёфт, мегӯяд, ки думи сагат каҷ». Туҳмату дасисаҳои навбатии роҳбари ТЭТ ҲНИ Кабирӣ ҳамин гуфтаи кампирони  деҳаро ба хотир меорад. Миллати тоҷик шоҳид буд, ки ин ғуломи хоҷагони хориҷӣ дар ҳассостарин лаҳзаҳо ҳамоно бар алайҳи миллату манфиатҳои миллӣ сухан мегӯяд. Ҳодисаи муноқишаҳои марзӣ ва мавқеъгирии зиддимиллии Кабириро ҳоло касе фаромӯш накардааст. Яъне, душманӣ бар зидди давлату миллат ба одати доимии Кабирӣ мубаддал шудааст ва ӯ дигар роҳе ҳам надорад. Зеро аз ин ҳама дасисаву иғвояш назди хоҷагони худ “ҳисобот” медиҳад.

Чанд рӯз пеш тамоми мардуми ҷаҳон бо шукуҳу шаҳомати хосса барпо шудани ҷашни 30-солагии Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистонро дида ва аз пешрафту шукуфоии Тоҷикистон бохабар шудаанд. Ва аксари меҳмонон ба мардуми шарифи тоҷик ва хоссатан ба Пешвои муаззами миллати тоҷик аҳсан ва офаринҳо мегуфтанд. Ҳатто аз забони мардону занони афғон шунидем ки мегуфтанд: Шумо мардуми саодатмандед, ки чунин Пешвое доред, ки ҳамеша дар андешаи ободиву осудагии кишвараш аст, на мисли роҳбари мо ки дар рӯзҳои сахт миллати худро партофта фирор намуд.

Ҳамчун як шаҳрванди Тоҷикистон бар он бовар ҳастам, ки ҳеҷ як инсони солиму ватандӯст наметавонад миёни кӯҳу коҳ қиёссозиву қиёсбозӣ кунад. Ин кор танҳо аз дасти бехирадону худбохтагоне чун Кабириву пайравонаш меояд. Мисле ки онҳо дар чанд вақти ахир талош мекунанд, Тоҷикистони биҳишосоро “Толибон”-и ваҳшатзо дар қиёс бигзоранд ва ҳатто баҳои баробарӣ диҳанд.

Кабирӣ аз чанд тӯдаи авбоши дигар барои рӯпӯш кардани фаъолиятҳои террористиаш “паймон” сохт. Дар ҳоле ки ҳамагон медонанд, амалҳои ҳаррӯзаи  онҳо иборат аз тафриқаандозию бадномсозӣ аст. Худованди мутаол мефармояд: “Эй мӯъминон, чаро он чиро мегӯед, ки худ иҷро намекунед? (сураи “Саф”, ояти 2).