Аз замони рух додани амали басо нангину разилона - ба дасти террористони наҳзатӣ кушта шудани сайёҳони хориҷӣ як сол сипарӣ мешавад. Албатта, гунаҳкорони ин ҷиноят дастгир ва ба ҷавобгарӣ кашида шуданд. Аммо ин ҷинояти мудҳиш ҳаргиз фаромӯш намегардад.

Барои пешбурди зиндагӣ ва амалӣ намудани нақшаю ният фазои мусоиди кору фаъолият зарур аст. Дар акси ҳол ба ҷое расидан имкон надорад. Инсоне, ки кори муҳимеро анҷом додан­исту соҳиб­ихтиёр нест, ба иҷрои коре қодир буда наметавонад.

Ниёкон хайрхоҳиро тарғиб намуда, талқин мекарданд, ки пеш аз сафари ҳаҷ аввал ба вазъи зиндагии атрофиён назар куну сипас ба он омодагӣ бин.

Тоҷикон аз қадимулайём соҳибҳунаранд. Хусусан, бофандагӣ, дӯзандагӣ, ресандагӣ, нонпазӣ, ороишгарӣ, сангтарошӣ ва ғайра аз ҷумлаи ҳунарҳое мебошанд, ки аз гузаштагон ба мерос мондаанд. Нонпазӣ ҳам дар қатори онҳост. Он аз муҳимтарин навъи ҳунарҳои мардумӣ буда, маҳсулаш зеби дастархони ҳар як хонавода маҳсуб меёбад.

Дар ташаккули афкори ҷомеа нақши ВАО хеле муҳим аст ва имрӯз рӯзномаву маҷалла, радиову телевизион ва, ба вижа интернет, ба ташаккули афкори ҷомеа таъсири чашмрас мерасонанд. Ҳар сухане, ки аз ин расонаҳо пахш мешавад, метавонад иқтидори созандагӣ ва ё сӯзандагӣ дошта бошад. Бинобар ин, вазифаи публитсистон бо сухани хушу созанда аҳли ҷомеаро ба сулҳу ҳамдигарфаҳмӣ, ба бунёдкорӣ даъват кардан аст.