Тоҷикон аз қадимулайём миллати ободкор, созанда ва бунёдкор буданд ва хоҳанд монд. Тоҷикон баъди ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ даст ба ободкорию созандагӣ зада, ба бунёди биною иншоотҳои маъмурию фарҳангӣ, мактабу боғчаҳои бачагона ва дигар бинои аҳаммиятнок оғоз намуда, дар муддати 28 соли истиқлолият ба комёбиҳои беназир ноил гардиданд.

Хоинони миллат боз дар шабакаҳои интернетӣ аз ҷашн гирифтани Наврӯз дар кишвар норозигиву сафсатагӯиҳои худро пахш карданд, ки ин бори дигар аз он шаҳодат медиҳад, ки ин хоинон то ҳол аз душманиву сиёҳ кардани Ҳукумати кишвар даст накашидаанд.

Хушбахтона, имрӯз дар Тоҷикистон ягон ҳолати гирифторӣ ба бемории сироятии коронавирус ба қайд гирифта нашудааст ва дуо мекунем, ки Худованди бузург Тоҷикистони моро аз ин вабо эмин нигоҳ дорад. Алҳамдулиллоҳ, имрӯз Тоҷикистон тинҷу ором, мардум ба кору зиндагии худ бо як умеди нек ба ояндаи худ машғул ҳастанд ва ба ягон “дилсӯзӣ”-и шумо-хоинони миллат эҳтиёҷ надоранд.

Наврӯз офаридаи фарҳанги ориёӣ - тоҷикӣ буда, ёдоварии он дар китоби бостонии «Авасто» аз пешинаи пайдоиши он гувоҳии бечунучаро медиҳад. Ҷуз китоби муқаддаси «Авасто» дар китобҳои дигари тоҷикону тоҷиктаборон, «Осор - ул - боқия» - и Абурайҳони Берунӣ ва «Наврӯзнома» - и Умари Хайём ёдкардҳои ҷолибе дида мешаванд. Аммо Наврӯз дар «Шоҳнома» - и Ҳаким Фирдавсӣ ҷилваи хосе дорад, зеро дар ин китоби бузурги мо дар баробари ҷараёни офарида шудани он, чигунагии бунёнгузории ин ҷашн ёд мешавад.

Дар арафаи Наврӯзи ҷаҳонафрӯз бо аҳли зиё ва илму маориф мулоқот намудани Сарвари давлати Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон як рамзи нек буда, он реша дар тамаддуни деринаи миллати мо дорад. Ҳанӯз дар замонаҳои қадим шаҳриёрони мамлакатҳои Аҷам қабл аз Наврӯз бо донишмандон суҳбат карда, роҳҳои нав ба нави пешрафти ҷомеаҳоро тарҳрезӣ мекарданд.