Дар оғоз мехостам як чизи ниҳоят кучак нависам ва озодандеши фаронсавӣ (дар мисоли Волтер)-ро бо озодандешони тоҷик муқоиса намоям.

Терроризм ба инсоният дар ҳама давраҳои таърихӣ таҳдид мекард. Экстремизму терроризм ҳанӯз хеле барвақт ҳамчун мафҳум ба вуҷуд омадаанд. Дар асри I пеш аз милод дар бораи гурӯҳи сиёсии яҳудиён бо номи «зелотҳо», ки бо истифода аз террор барои худмухтории Фесалония ба муқобили римиҳо мубориза мебурданд, маълумот вуҷуд дорад.

Баъди чанде дар мамлакат ҷашни Конститутсия – қонуни асосӣ ва муҳимтарин санади танзимкунандаи ҳама соҳаҳои ҳаёти мардум ва давлат таҷлил мешавад. Дар мантиқи одии ифода, Конститутсия зиндагии иҷтимоиро дар давлат мураттаб мекунад, яъне вазифаи асосиаш он аст, ки ҳаёт бо тартиби муайян ва дуруст ҷараён гирад.

Шукри Худои таоло ва шукронаи давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон, ки сокинони диёри мо дар фазои озодӣ ва тинҷию оромӣ ҳаёт ба сар мебаранд. 

Сипоси бепоён мар офаридагори меҳрубонро ва дуруду салом мар  Паёмбари Исломро. Шукри неъматҳои илоҳӣ, ки имрӯз ба шарофати Истиқлолияти миллӣ дар Ватани азизамон сулҳу ваҳдат ва тинҷию оромӣ ҳукмфармост. Дар ҳақиқат Худованди таъоло инсонро аз гиромитарини махлуқи худ офаридааст, ҳамчуноне дар каломи мубораки худ фармудааст.