Ҷанги бародаркуши солҳои 90-уми асри гузашта аз хотири ҳеҷ кас фаромўш нашудааст. Саҳнаи майдони шаҳидон, ки мардуми фирефташуда ҷамъ омада буданд ва ба суханҳои баромадкунандагон гўш медоданд. Онҳо бо тамоми маҳораташон мардумро ба фитнаву тафриқа ва нооромиҳо даъват менамуданд.

Тавре, ки ба ҳамагон маълум аст, имрӯзҳо аъзоёни созмони террористӣ-экстремистии ҳизби наҳзати ислом дар мисоли худбохтагоне чун М. Садриддин ба хотири гумроҳ намудани ҷомеа сомонаҳои бесомонеро таъсис додаанд, ки ҳадафи он иғвобарангезӣ мебошад.

Қадамҳои аввалини истиқлолият дар кишвари мо бо ҷанги хонумонсӯз оғоз гардид, ки аз ҷониби ТЭТ ҲНИ роҳондозӣ шуда, яксаду панҷоҳ ҳазор кушта, 1-миллион гуреза ва беш аз 8 миллиардхисороти молӣ дар пай гузошт.

Аслан пайдоиши ҳизбҳои сиёсӣ дар ҶумҳурииТоҷикистон ҳамчун падидаи нави демократӣхуб арзёбӣ мегардад. Вале дар ибтидои зуҳурва ташаккулёбӣ қисме аз онҳо ба ҳаёти сиёсииҷомеа таъсири манфӣ расонда, дар ниҳоят басар задани ҷанги шаҳрвандии солҳои 1992 - 1997 сабаб шуданд.

Чанд муддат аст, аъзо ва пайравони ташкилоти террористӣ-экстремистии ҳизби наҳзати ислом пинҳонӣ дар кишварҳои хориҷа нақшаи бедодгариву бесарусониҳоро дар Тоҷикистон тарҳрезӣ карда, дар сомонаҳои бесомонашон мунтазам хабару гузоришҳои иғвогароёна нашр мекунанд.