Худованд инсонро офарид ва ба ӯ иҷрои вазоифи зиёдеро вобаста намуд, баъдан барояш он қадар неъмати зиёде бахшид, ки ҳатто бар шумурдани он ҳама имконпазир нест. Яке аз ин неъматҳо вақт мебошад, то ки инсон масъулият ва вазифаҳои худро бо истифода аз вақт анҷом бидиҳад.

Забон ҷавҳари ваҳдатофаринӣ дорад, он ба ҳар миллат истиқлол, нангу номус ва ифтихору шараф мебахшад. Аз ин рӯ, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз рӯзи ба  сари қудрат омадан ҳамчун як сиёсатмадори воқиф аз таърих забонро “ёдгории маънавӣ” ва “рамзи ҳамбастагиву иттиҳоди миллат” дониста, дар бораи ҳифзи покизагиву асолати он пайваста таваҷҷуҳу ғамхорӣ зоҳир менамуданд.

   Асосан инсон робитаи моддӣ ва маънавии фаровоне бо зодгоҳи худ дорад ва таърихи зиндагиаш бо он пайванди ҷудонашавандае пайдо кардааст. Ҳамин пайванд сабаби алоқаи ӯ ба Ватан мешавад ва ҳамин алоқа сабаби ҳифз, дифоъ, бунёд ва ободии он (Ватан) мегардад.

Чунончи бузургон гуфтаанд: дӯстиву бародарӣ аст, ки инсонҳо дар ҳаёт хотирҷамъ, дилгарм, хонаободанд. Дӯстонанд, ки  беморон дардро, ғамдорон ғамро, ва хушбахтон дилхуширо бо ҳам дида, аз дардҳову хушбахтиҳои ҳамдигар огоҳ мегарданд.

Сулҳу субот, амнияту оромӣ, ормонҳои миллӣ аз саодати рӯзгори мо гувоҳӣ медиҳад. Инсоният дар ҳама даврузамон дар орзуи сулҳ ҳастанд, то ба мақсадҳои наҷибашон шарафёб гарданд. Зеро зиндагии ширину нотакрор ва шоиставу гуҳарбор танҳо дар замони осоиштагӣ ва айёми ваҳдату якдилӣ ба кас муяссар мегардад.