Шурӯъ аз ибтидои солҳои 90-уми асри гузашта як гурӯҳи одамон бо истифода аз номи поки ислом барои расидан ба манфиатҳои шахсӣ даст ба хиёнати миллат ва мазҳаб заданд. Онҳо сараввал мардумро ба "Майдони шаҳидон" даъват намуда, халқи кишварро ба ду гурӯҳ ҷудо карданӣ шуданд.

Набояд фаромӯш кунем, ки боқимондаҳои ҳамон наҳзати ифротию ирҳобӣ имрӯз дар хоки Аврупо боз ҳам ҷониби давлату миллат камин гирифтаанд. Пас, бояд хеле зирак бошем, ба афсонаҳои Кабириву Муҳаммадиқбол, ки ҳамакнун нақши Нуриву Қиёмиддини Ғозиро иҷро карда истодаанд, бовар накунем.

Имрӯзҳо сару  садоҳо дар мавриди як гӯшаи ватани азиз-Ворух  дар шабакаҳои иҷтимоӣ баланд шуда,  тақрибан ҳама дар ин маврид чизе мегӯяду менависад. Агар гуфтаву навиштае барои  манфиати  Тоҷикистони  азиз  бошад, нур болои нур, аммо  мутаасифона  баъзе  шахсон  беасос  талош мекунанд то бо суханони рӯҳияшикане ғурури миллати моро шикананд.

Дар шароити феълии раванди ҷаҳонишавӣ, ки баъзан аз сабаби буҳронҳои амиқи идеологӣ истиқлолияти иддае аз кишварҳо зери хатар қарор дорад, ҳар як фарди ҷомеаи моро зарур аст, ки ҳамеша бо соҳибватан будан ифтихор намояд ва ин ифтихорро бо кору амали худ дар роҳи бунёди фардои ободу дурахшони Ватан собит созад. Дар ҷаҳони муосир мо шоҳиди он ҳастем, ки иғвогарону туҳмагарону чилдурӯғон барои хизмат кардан ба хоҷагони хориҷии худ аз миллату ватану падару модари худ гузаштаанд. Чашмони онҳо ба ҷуз манфиатҳои шахсии худ чизи дигареро намебинад.