Имрӯзҳо сару  садоҳо дар мавриди як гӯшаи ватани азиз-Ворух  дар шабакаҳои иҷтимоӣ баланд шуда,  тақрибан ҳама дар ин маврид чизе мегӯяду менависад. Агар гуфтаву навиштае барои  манфиати  Тоҷикистони  азиз  бошад, нур болои нур, аммо  мутаасифона  баъзе  шахсон  беасос  талош мекунанд то бо суханони рӯҳияшикане ғурури миллати моро шикананд.

Дар шароити феълии раванди ҷаҳонишавӣ, ки баъзан аз сабаби буҳронҳои амиқи идеологӣ истиқлолияти иддае аз кишварҳо зери хатар қарор дорад, ҳар як фарди ҷомеаи моро зарур аст, ки ҳамеша бо соҳибватан будан ифтихор намояд ва ин ифтихорро бо кору амали худ дар роҳи бунёди фардои ободу дурахшони Ватан собит созад. Дар ҷаҳони муосир мо шоҳиди он ҳастем, ки иғвогарону туҳмагарону чилдурӯғон барои хизмат кардан ба хоҷагони хориҷии худ аз миллату ватану падару модари худ гузаштаанд. Чашмони онҳо ба ҷуз манфиатҳои шахсии худ чизи дигареро намебинад.

 Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои азизу маҳбуби миллат, муҳтарам ҷаноби олӣ дар ҳар баромадашон ба ҷавонон таъкид мекунанд, ки ҳушёру зирак бошанд, ватани худро дӯст доранд ва нагузоранд, ки ҳар гуна ашхоси харобкору палид бо ниятҳои нопоки худ ватани моро ба кашмакашиҳои нав бикашонад.

Мо дар арафаи моҳи шарифи Рамазон қарор дорем ва ҳар як шахси мусулмон талош мекунад, дар ин моҳи шариф ба анҷом додани корҳои хайру савоб, худсозӣ ва такмили шахсияти худ бипардозад.