Истиқлолияти давлатӣ барои миллати тамаддунофари тоҷик нодиртарин дастоварди сиёсиву сарнавиштсоз ба ҳисоб рафта, оғози давраи комилан нав дар таърихи давлатдории тоҷикон, марҳилаи тоза дар ташаккули тафаккур ва фалсафаи давлатдорӣ мебошад. Баъд аз садсолаҳо бори дигар миллати соҳибтамаддуни мо имконияти эҳёи суннатҳои аҷдодии давлатдориро ба даст оварда, Тоҷикистони азиз дар арсаи ҷаҳонӣ ҳамчун давлати мустақилу соҳибихтиёр ва ташаббускори сатҳи байналмилалӣ муаррифӣ  гардид.

Имрӯзҳо сомонаҳои ифротие рӯи кор меоянд, ки ҳадафашон як аст – фитна андохтан байни мардуми осоишта ва ба ин васила дубора барпо намудани ҷангу низоҳои ҷигарсӯз. Зеро онҳоро аз ин оромиву сулҳу субот ғаш мегирад ва чашми дидани чунин неъматро надоранд. Мехоҳанд давлати тинҷу осудаамон ҳамеша ҷангзада бошад.

Ба шарофати сиёсати хирадмандонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва Президенти Ҷумҳурии Ӯзбекистон муҳтарам Шавкат Мирзиёев робитаи дӯстонаи ду ҳамсоякишвар паёмадҳои неку ояндадорро ба бор меоварад. Аз ҷумла, тайи солҳои охир дӯстию ҳамкориҳои муштараки олимони тоҷику ӯзбек дар бахшҳои гуногун - илми табиатшиносӣ, биологӣ, кишоварзӣ, иқтисодӣ, фарҳангӣ, саноатӣ, иҷтимоӣ ва ғайраҳо хеле тақвият меёбад, ки ин аз сиёсати хориҷии дарҳои кушоди ҳар ду кишвар дарак медиҳад.

Дар шабакаҳои иҷтимоӣ мусоҳибаи анҷомдодаи сомонаи ифротиеро бо писари Саидабдуллоҳи Нурӣ - Муҳаммад Нурӣ хонда тасмим бар он гирифтам, ки назари худро нисбати баъзе паҳлуҳои ин мусоҳиба ба тариқи мухтасар иброз намоям.

Дар  сомонаи ифротии “Ислоҳ” сӯҳбате бо  писари Абдуллоҳи Нурӣ-Муҳаммадҷони Нурӣ нашр шудааст,ки суҳбатнигор хостааст сафҳаи­ таърихро бо роҳи фитна варақ гардон куна­д. Ӯ як қатор суолҳоеро матраҳ кардааст,ки дар зимни он ҳадафҳои сиёҳ ва матлабҳои пурғараз ниҳон мебоашад.