Худои таъоло инсонро офарид ва ӯро дар замин мустақар сохт. Барои ҳар кас ватане қарор дод ва ободонии дунёву охиратро ба зиммааш гузошт.

Дар ҳар давру замон инсонҳо ва шахсиятҳое, ки ба Ватану миллат хиёнат меварзанд, аз ҳар нигоҳ ва ҳар ҷониб шадидан маҳкум мегарданд, зеро хиёнаткор ба оташ задани хонаи худ қодир аст.

 Ман  дар оилаи Эшони Тағайхуҷа ном рӯҳонии  машҳур тарбия ёфта ба камол расидаам. Тавре аз суҳбатҳои қиблагоҳам бармеояд, то пайдо шудани ин гурӯҳи навбаромад- «ваҳҳобиҳо» ва ё худ ҳизби наҳзати ислом тамоми домуллоҳо -  аҳли рӯҳониёни кишвар мисли фарзанди як падару модар ва акаю додар сарҷамъ аҳлона зиндагӣ мекардем. Бо ахлоқи обидонаи худ  соҳиби иззату эҳтироми аҳли ҷомеа гашта будему муносибату муоширати тарафайн миёни мо дар сатҳи баланди инсонӣ қарор дошт. Аҳли рӯҳонияти солҳои 50-уму 80-уми асри гузашта дар хусуси мавҷудияти ҳизб дар дини мубини ислом тасаввуроте надоштанду ва аз забони Устодон ва ё Пирзодаҳо ҳам дар ин хусус ҳарфе нашунида будем.

“Касе кин дорад, дин надорад”. Ин гуфтаи Пайғамбар (с) барои ҳамаи аҳли имон мизонест, ки бо он худро баркашем. Кина ва адоват сифатест, ки дар дили муъмину мусулмон набояд ҷой дошта бошад. Аммо афсӯс, ки дар ин овони тинҷиву оромии кишвар шахсоне пайдо мешаванд, ки нисбати ватану ҳамдиёрони  худ ва ҳатто миллату арзишҳои волои ниёгонашон нафрату душманиро дар дил мепарваранд.

Шайх Муслиҳиддин Саъдии Шерозӣ дар «Гулистон»-и безаволаш чунин нақл мекунад, ки гурӯҳи дуздон ва роҳзанонро дастгир мекунанд, ки хуни ноҳақ мерехтанд ва моли мардум ба тороҷ мебурданд. Чун онҳоро назди шоҳ меоранд, ҳамаро ҳукми қатл мекунад.