Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои азизу маҳбуби миллат, муҳтарам ҷаноби олӣ дар ҳар баромадашон ба ҷавонон таъкид мекунанд, ки ҳушёру зирак бошанд, ватани худро дӯст доранд ва нагузоранд, ки ҳар гуна ашхоси харобкору палид бо ниятҳои нопоки худ ватани моро ба кашмакашиҳои нав бикашонад.

Мо дар арафаи моҳи шарифи Рамазон қарор дорем ва ҳар як шахси мусулмон талош мекунад, дар ин моҳи шариф ба анҷом додани корҳои хайру савоб, худсозӣ ва такмили шахсияти худ бипардозад.

Шояд аз унвони ин нигоштаи хоксорона ҳайрон гардидӣ, хонандаи гиромӣ, ки чаро дунболи сароб давидан, вале дар ниҳоят ташна мурдан?! Хеле дарди ҷонкоҳ аст, дар суроғи об роҳи тӯлониро тай кардану дар анҷом об наёфтану аз ташнагӣ мурдан. Бале, ин воқеияти кору зиндагии сардаргуми ба ном «мухолифин» - ест, ки дар хориҷ аз кишвар зери панҷаи хоҷагони худ қарор доранд ва ҳамвора ба Ватану миллату мардуми худ буҳтону туҳмату таҳқирро раво мебинанд. 

Моҳи шарифи Рамазон мувофиқи таълимоти исломӣ моҳи нузули Қуръон, моҳи хайру баракат, моҳи ибодат, моҳи аз ҳоли беморон ва мӯҳтоҷон хабардор шудан ва моҳи аз буғзу адоват дур будан аст. Бояд ҳар як мусулмон ин моҳро аз моҳҳои дигар фарқ кунад, ҳурмати моҳи Рамазонро ба ҷо орад. Он некиҳое, ки аз дасташ барои халқ меояд, дареғ надорад. Аз ҳама бадиҳою гуноҳҳо худдорӣ кунад ва дигаронро низ ба роҳи ростӣ ва накӯкорӣ ҳидоят намояд.

Бо сафсатагӯию масхаракунӣ ва суханони бемантиқу бемаъно наметавонед муҳаббати гарму ҷӯшони мардумро коста гардонед. Эродҳое ки шумо гирифтед, аз ин зиёдтар дар худи шумо ҳувайдост. Пайравонатон бо доду фиғон ва нолаву зорӣ аз паҳлуятон гурезонанд.