Шояд аз унвони ин нигоштаи хоксорона ҳайрон гардидӣ, хонандаи гиромӣ, ки чаро дунболи сароб давидан, вале дар ниҳоят ташна мурдан?! Хеле дарди ҷонкоҳ аст, дар суроғи об роҳи тӯлониро тай кардану дар анҷом об наёфтану аз ташнагӣ мурдан. Бале, ин воқеияти кору зиндагии сардаргуми ба ном «мухолифин» - ест, ки дар хориҷ аз кишвар зери панҷаи хоҷагони худ қарор доранд ва ҳамвора ба Ватану миллату мардуми худ буҳтону туҳмату таҳқирро раво мебинанд. 

Моҳи шарифи Рамазон мувофиқи таълимоти исломӣ моҳи нузули Қуръон, моҳи хайру баракат, моҳи ибодат, моҳи аз ҳоли беморон ва мӯҳтоҷон хабардор шудан ва моҳи аз буғзу адоват дур будан аст. Бояд ҳар як мусулмон ин моҳро аз моҳҳои дигар фарқ кунад, ҳурмати моҳи Рамазонро ба ҷо орад. Он некиҳое, ки аз дасташ барои халқ меояд, дареғ надорад. Аз ҳама бадиҳою гуноҳҳо худдорӣ кунад ва дигаронро низ ба роҳи ростӣ ва накӯкорӣ ҳидоят намояд.

Бо сафсатагӯию масхаракунӣ ва суханони бемантиқу бемаъно наметавонед муҳаббати гарму ҷӯшони мардумро коста гардонед. Эродҳое ки шумо гирифтед, аз ин зиёдтар дар худи шумо ҳувайдост. Пайравонатон бо доду фиғон ва нолаву зорӣ аз паҳлуятон гурезонанд.

Қайд намудан зарур аст, ки  имрӯз Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва афсарону сарбозон барои ҳифзи якпорчагии сарзамини аҷдодӣ аз тамоми имкониятҳо истифода намуда, намегузорад, ки нохалафон ва бемазҳабон ва ё ягон гурӯҳи тундрав ба амнияти  кишвар халал  ворид кунад.  Зеро мо як Ватани маҳбуб бо номи ТОҶИКИСТОН ва як мазҳаби хубу таҳаммулгарое бо номи ҲАНАФИЯ дорем. Сарвари давлат низ хеле бамаврид таъкид намуда буданд, ки "Амният ва субот заминаи асосии рушди давлат ба ҳисоб меравад”.

Ҳар амале, ки баёнгари риёкорӣ ва худнамоии мардум бошад, аз назари шариати исломӣ ҳаром аст ва бешак корҳое, ки дар ин мақола аз он манъ шуда, намоёнгари ин матлабанд. Чунин амалҳо дар шариат нодуруст ба шумор рафта, дар мавриди шахсоне, ки муртакиби чунин хатоҳо мешаванд, таҳдиди шадиде омадааст.