Имрӯз ҷомеа бештар аз пештар сари андеша бар умқи маънии миллат ва ҳувияти миллӣ задаасту заминаҳои пурвусъате дар ташаккулу такомули фарҳангӣ ва асолати миллӣ рӯи кор меояд.

Дини мубини ислом дини муҳаббат, дӯстиву рафоқат, дини самимият мебошад, на дини қатлу куштору хунрезӣ.

Дар ҷаҳони муосир интихоби дурусти сиёсати хориҷии кишвар яке аз самтҳои асосии мусоидаткунанда ба пешрафти соҳаҳо, махсусан  иқтисодиёти  мамлакат ва ченаки муайянкунандаи иқтидори сиёсии кишвар дар сатҳи байналмилалӣ ба ҳисоб меравад.

Борҳову борҳо шунидаему дидаем ва ҳам шоҳид шудаем, ки Пешвои миллат зимни вохӯриҳо, мулоқотҳо аз кӯдакон мепурсад: «Калон шавӣ, кӣ мешавӣ?». Посухи аксаран дар ин маврид як аст: «Президент». Сарвари давлат табассум мекунад ва низ механданд. Ин табассуму ханда басо зебо, ширин, самимӣ ва дилнишину хотирмонанд.

Марҳалаи кунунии рушди иҷтимоию гуманитарӣ, таърихию фарҳангӣ ва ахлоқию маънавии ҷумҳуриҳои Осиёи Марказӣ ҳоло барои муаррифӣ кардани сарнавишт, интихоби роҳҳои дурусти худшиносӣ ва гуногунрангии миллӣ дар миқёси байналмилалӣ имкониятҳои васеъ фароҳам сохтааст. Анъанаҳои устувори миллӣ ва ҳамзистии қавмию мазҳабӣ дар аксари ҳолатҳо ҳамчун омили ташвиқкунанда ва нигоҳдоранда аз парокандагии номатлуб барои мардуми минтақа хидмат кардааст.