Дар ҳар давру замон инсон ба роҳнамое ниёз дорад. Зеро башарият дар раванди зиндагии худ бо бисёр ҳолатҳои сахт ва сангине рӯбарӯ мешавад, ки худ ҳайратзада , сарсону саргардон гашта, ҳатто умеди зиндагӣ карданро ҳам аз даст медиҳад.

Як хислати муҳимми одамиро бузургон дар андешаи солим дида, баҳо додаанд. Андешаву фикри солим дар мағзи солим тавлид меёбад. Агар як манбаи боэътимоди андеша тани сиҳат бошад, дигараш, албатта, дониш ва саввуминаш таҷрибаи рӯзгор аст. Хуш ба ҳоли он нафаре, ки аз ин се сарчашмаи саодати инсонӣ баҳра мебардорад.

Раҳбарони ташкилотҳои ба ном исломӣ бо фатвоҳои содиркардаи худ ба муқобили ғайримусалмонҳо бо паҳн намудани маводи мухаддир барои заҳролудкунию заҳролудшавӣ мубориза мебаранд, аммо ислом ба чунин шеваи мубориза муқобил буда, ҳамеша ҷонибдори даватҳои неку хайр аст.

Ҳар миллату нажод сарфи назар аз дигаргун будани расму оин,  рафтор, гуфтор барои худ фарҳангҳои боарзише дорад. Масалан мо тоҷикон аз қадимулаём дорои фарҳангу тамаддуни бузург ҳастем. Аммо тавре ки ба мушоҳида мерасад, дар чанд соли охир раванди ҷаҳонишавӣ дар баробари таъсирҳои мусбати худ инчунин бо махлутсозии фарҳангу тамаддунҳо то ҷое ба вазъи умумии фарҳангию иҷтимоии кишварҳо таъсири манфӣ мегузорад. Яъне, ин ҷараён баъзан боис мешавад, ки мо аз асли худ дур гардем.

Тавре мардуми кишвар огоҳанд, пас аз истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ ҷурму ҷиноёти пешини наҳзатиёни террорист сарфи назар карда шуд. Аммо тарроҳону саркардагони он тасмим гирифтанд то дар ҷомеа худро бо чеҳраи дигар намоиш диҳанд. Ин чеҳраи воруна он аст, ки онҳо бо сурати нав афкори вопасгароиро таблиғ мекунанд. Бо чеҳраи аврупоӣ, ба хотири гӯл задани қишрҳои ноогоҳ арзишҳои асримиёнагиро чун маҳаки аслии маънавиёт “ҷилва додан” яке аз усулҳои маъмулии наҳзатиёни террорист мебошад.