Воқеаҳое, ки имрӯз дар олам рух медиҳад, ҳеҷ гоҳ аз назари аҳли ҷаҳон ниҳон намемонад. Зеро васоити ахбор, хоса шабакаҳои электронӣ ва интернетӣ давоми чанд лаҳза онро ба ҷаҳон паҳн мекунад. Ба қавле ҳам амали савоб ва ҳам амали бад дер ё зуд ошкор мешавад ва бадбахтона гоҳо дурӯғ ҷои рост ва фитна ҷои ҳақиқатро мегирад.

Ҳар як шахси соҳибдилу ватандӯст мехоҳад барои Ватану миллати худ кори хубу савоберо анҷом диҳад. Муҳаббати Меҳан касро водор менамояд, то дар пойдорӣ ва рушду шукуфоии он  бо ташаббус ва иқдомҳои шоиста камар бандад. Хушбахтона, дар ҷомеаи имрӯзаи мо низ ҳастанд ашхосе, ки бо кору пайкори ибратомӯз, номуси баланди ватандорӣ миёни мардум соҳибобрӯву эътиборанд.

Масъалаи интихоби ояндаи давлатдорӣ дар ҷумҳурии мо баъди пошхӯрии Иттиҳоди Шӯравӣ ба миён омад. Дар оғози истиқлолият, баробари мақомоти мавҷудаи сиёсӣ, ду раванди асосии қудратхоҳ рӯи кор омад: яке неруи зиёиёни эҷодкори дунявӣ, ки бар пояи пуштибонӣ аз арзишҳои миллӣ фаъолият мекарданд ва дигаре рӯҳониёни исломгаро, ки худро ходими ягонаи давлату мусулмонони Тоҷикистон меҳисобиданд.

Дар раванди ҷаҳонишавӣ  давлатҳои қудратманд на ҳамеша барои кишвари мо таъсири мусбат мерасонанд. Ҳамин аст, ки тайи чанд соли охир намояндагони гурӯҳҳои  террористӣ ва ифротгаро бо ҳар як восита кӯшиш намуданд, ҷавонони кишвари моро фирефта намуда, онҳоро дар набардҳои бемаънои давлатҳои ноором истифода баранд.

Терроризму даҳшатафканӣ аз ҷумлаи хатарҳое маҳсуб мешаванд, ки дар замони муосир пешорӯи башарият қарор гирифтаву амаликунандагони он бо ҳадафҳои гурӯҳӣ ё фардӣ пайваста даст ба аъмоли нангин мезананд.