Мавҷудият ва рушди Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамчун давлати миллӣ ва дорои истиқлоли сиёсӣ дар замони муосир муҳимтарин дастоварди миллати тоҷик ба ҳисоб меравад. Аз таърихи сиёсии Тоҷикистон ба хонандаи огоҳ ва дурандеш маълум аст, ки раванди ҳифзи истиқлолият ва таҳкими он дар мамлакат, низоми сиёсии давлат ва ба марҳалаи рушди устувор ворид гардидани Ҷумҳурии Тоҷикистон пайвастагӣ ба фаъолияти Эмомалӣ Раҳмон дорад.

Интихобот воситаест, ки тавассути он таҳкиму такмили сохторҳои ҷамъиятӣ таъмин мегардад. Моҳияту хусусиятҳои он дар Эъломияи умумии ҳуқуқи башар, аз ҷумла чунин зикр шуда: «Ҳар инсон ҳуқуқ дорад дар идораи корҳои кишвари худ бевосита ё тавассути намояндагоне, ки озодона интихоб шудаанд, ширкат кунад. Иродаи мардум бояд поя ва асоси қудрати ҳукумат бошад; ин ирода бояд дар интихоботҳои давраӣ ифода ёбад, ки зимни ҳуқуқи умумӣ ва баробари интихоботӣ ба тариқи овоздиҳии махфӣ ё шаклҳои дигари дорои дараҷаи баробар, ки озодии овоздиҳиро таъмин кунанд, бояд баргузор гарданд».

Қисмати 4-уми филми “Хиёнат”-ро телевизион дидаму ба фикр рафтам, ки ТЭТ Ҳизби наҳзати исломӣ хатарнок аст, ё коронавирус. Аз тамошои ин филм ҳар бинанда ба хулоса мерасад, ки ҳеҷ балову офату вирус дар пеши хатару бераҳмии наҳзату наҳзатиён ҳеҷ аст. Зеро ,буридани гӯшу бинию панҷаҳою ҳатто олоти мардӣ, зинда ба зинда кофтани чашмон,  сарбурӣ, таҷовузи занону духтарон танҳо аз дасти наҳзатиён меояд. Ин корҳоро ҳатто бераҳмтарин лашкаркашон накардаанд.

Барои пешгирии ҳар гуна фитнаву ихтилофот ва кинаву бадбиниҳо мо набояд бетараф бошем. Агар дар масҷид, маҳалла, ҷойи кор ва кӯчаву бозорҳо касеро мушоҳида кунем, ки гуфтораш, рафтораш ё ки муомилааш шубҳанок аст, ё тарзи ибодаташ хилофи мазҳаби Имоми Аъзам аст, бояд зиракию ҳушёриро аз даст надода, пешгирӣ кунем, онҳоро насиҳат кунем ва ба онҳо роҳи ростро нишон диҳем.

Як хислати муҳимми одамиро бузургон дар андешаи солим дида, баҳо додаанд. Андешаву фикри солим дар мағзи солим тавлид меёбад. Агар як манбаи боэътимоди андеша тани сиҳат бошад, дигараш, албатта, дониш ва саввуминаш таҷрибаи рӯзгор аст. Хуш ба ҳоли он нафаре, ки аз ин се сарчашмаи саодати инсонӣ баҳра мебардорад.