Оила дар фарҳанги мардуми куҳанбунёди тоҷик ҳамчун ниҳоди муқаддас эътироф шудааст, зеро беҳтарин арзишҳои инсонӣ, аз қабили муҳаббату садоқат, самимияту вафодорӣ ва ҳамдигарфаҳмиву таҳаммулгароӣ маҳз дар оила ташаккул меёбанд.

Истиқлолияту озодӣ ва ваҳдати миллӣ воқеан имкон фароҳам овард, ки пешрафту шукуфоии Ватани маҳбуб таъмин гардида, роҳи рушди давлатдории навини миллӣ муайяну мушаххас гардад.

Моҳи Рамазон моҳи сулҳу субот ва покӣ аз нифоқ аст. Дар ҳадиси қуддсие омадааст, ки Худованд рӯзаро аз байни дигар ибодатҳо ихтиёр намуда, мегӯяд: «Вақте касе аз шумо рӯзадор бошад, ҳаргиз сухани беҳудаву зишт нагӯяд ва доду фарёд накашад ва аз аъмоли ҷоҳилона парҳез намояд. Агар касе ӯро дашном диҳад ё ба ситеза (ҷанҷол) бархезад, ба вай бигӯяд: Ман рӯзадор ҳастам, ман рӯзадор ҳастам».  

Ҳамасола дар арафаи моҳи шарифи Рамазон баъзе аз тоҷирон нархи маводҳои ғизоиро беасос боло мебаранд. Бадбахтона, онро дигар дар моҳҳои баъдӣ поён намефуроранд. Ба ин тариқ, мардумро тамоми сол озурдахотир месозанд. Мақсади онҳоро мефаҳмем: даромади муфт.