Кабирӣ аз чанд тӯдаи авбоши дигар барои рӯпӯш кардани фаъолиятҳои террористиаш “паймон” сохт. Дар ҳоле ки ҳамагон медонанд, амалҳои ҳаррӯзаи  онҳо иборат аз тафриқаандозию бадномсозӣ аст. Худованди мутаол мефармояд: “Эй мӯъминон, чаро он чиро мегӯед, ки худ иҷро намекунед? (сураи “Саф”, ояти 2).

Дар ҷаҳони муосир ҳизбу ҳаракатҳои ифротӣ бо сӯиистифода аз дину арзишҳои динӣ талоши ба даст овардани сарвати муфт ва нооромии ҷомеаҳоро мекунанд. Аз ҷумла, ташкилоти террористии ҲНИ аз зумраи аҳзобест, ки пайваста аз эътиқоду боварҳои динии мардум сӯиистифода кардаву бар замми ин талоши дар ҷомеаи Тоҷикистон таҳмил намудани мазҳаби бегонаро кардааст.

Дини Ислом ташвиқгару ҷонибдори хайру саховат, ободсозии манзили зисту диёр, беҳбудию рафоҳияти зиндагии аҳли башар, гусаста нагардидани дӯстию алоқаҳои дуҷонибаи байни аҳли башар, махсусан хешу табор мебошад ва ҳамаи ин дар Китоби азиму-ш-шаъни Худованди азза ва ҷалл дарҷ гардидаасту он сухан ва амру супориши Худованд ба аҳли имон аст. Дар амал иҷро намудани онҳо барои касоне, ки ба Худованд имон овардаанд ҳатмист.

Барои миллати сарбаланди тоҷик ҳеҷ «паймон»-и дигаре, ки ҳадафаш фақат манфиатхоҳиву мақомталабист, лозим нест. Ин миллат солҳост, ки роҳи ояндаи худ ва сарвари хирадманди хешро интихоб намудааст ва ба даъвоҳои «мо инро мехоҳему»-у «онро мекунем»-и безамина ва бепоя  эътимод надорад.

Чанд соли пеш дар пойтахти Лаҳистон аз сӯи ба ном гурӯҳҳои мухолиф, аммо дар асл ифротиву террористӣ эътилофи наве бо номи “Паймони миллии Тоҷикистон” таъсис дода шудааст. Ҳоло баъди қабули ин “паймон” барои дилхоҳ шахс маълум мегардад, аз сабаби он ки ташкилоти экстремистию террористии ҲНИ ва сармоягузорону хоҷагони он ба хулосае расиданд, ки дигар бо пӯшишҳои исломӣ нуфуз пайдо карда наметавонанд, ҳоло кӯшиш намуда истодаанд, ки бо ҳадафҳои куҳнаву тарҳрезишуда ва номи наву “замонавӣ” фаъолияти худро дар Аврупо ба роҳ монанд.