Воқеаҳои моҳи феврали соли 1990, ки дар шаҳри Душанбе воқеъ шуд, дар сафҳаи таърих бо номи "Баҳманмоҳи хунин" сабт шудааст ва ҳар замоне ки банда ба айёми гузашта назар мекунам, он рӯзҳои мудҳиш ба ёдам меояд. Ба майдон баромадан, шиор партофтан, талаби истефои роҳбарони ҳукумат аз куҷо ва  таҷрибаи кӣ аст? иғвогарони пешбар киҳо ва дар паси парда хоҷагони асосӣ киҳоянд?

Дар фазои маънавии ҷомеаи имрӯзаи мо яке аз падидаҳои хеле ташвишовар ва ҳузнангез маҳз нигоҳи бадбинона ва бадхоҳонаи иддае аз ҷавонони кишвар нисбат ба иди миллии тоисломӣ ва тозардуштии халқамон – Наврӯзи хуҷастапай маҳсуб меёбад.

Масъалаи тарс аз назари динҳо ҳамеша як мавзӯи мавриди таваҷҷуҳи равоншиносон ва ҷомеашиносон будааст. Тарсе, ки мо дар таълимоти динҳои гуногун бо он бархӯрд мекунем, асосан ба маънои “тарс аз Худо”, “хавфи Рӯзи бозхост”, “тарс аз уқубати илоҳӣ дар дунё ва охират” мебошад.

Мо дар ин ҷо танҳо дар мавриди баъзе масъалаҳое, ки дар Паёми солонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон зикр гардида буданд, ибрози андеша намудем. Дар маҷмуъ, метавон гуфт, ки факту рақамҳои муқоисавӣ, таҳлилҳои амиқ бо мисолҳои дақиқу возеҳ, ки дар бораи тараққиёти Тоҷикистон дар солҳои соҳибистиқлолӣ зикр шудаанд, далели кофӣ барои дарки воқеии пешрафти Тоҷикистони имрӯз мебошад.

Коррупсия аз замони қадим то ба имрӯз яке аз мушкилоти печида ва мубрами инсоният дониста шуда, дар тамоми давраи рушди тамаддуни башарӣ фаъолияти муътадили ҳокимияти давлатиро халалдор карда, монеаи рушд ва инкишофи муносибатҳои ҷамъиятӣ гардидааст.