Дар ин шабу рӯз тамоми мардуми олам, чӣ олиму чӣ ҷоҳил, чӣ фарҳангиву чӣ бефарҳанг, чӣ диндору чӣ бедин аз ҳаводиси рухдодаи ҶИЭ сухан мегӯянд. Ҳар кадоме ба андозаи фаҳмиши худ қазоват мекунад, ки вақте кас мешунавад, хеле диққатҷалбкунанда аст. 

Ҷисми инсон барои идомаи ҳаёт ва анҷоми вазифаи ба ӯҳда доштааш ба хӯрдану нӯшидан эҳтиёҷ дорад. Дини мубини Ислом ба пайравонаш дастур медиҳад, ки аз ғизоҳои ҳалол истифода бурда, аз хӯрдани ғизоҳои нопок ва наҷас худдорӣ намоянд.

Инсоният дар таърихи тӯлонии хеш вобаста ба вазъу  ҳолатҳои гуногун рамзҳои зиёдеро эҷод ва корбаст намудааст. Агар  ба таърих бингарем, ҳар як рамз то ҷое равшангари чанд саҳифаи саргузашти қавмеву нажоде ва миллатеву давлатест. Дар ин миён парчам ҳамчун рамз таърихи рангину деринтареро дорост. Бостоншиносон истифодаи онро ҳанӯз  дар  солҳои то милод таъкид ва собит намудаанд.

Пешвои миллати бузурги тоҷик дар ҳама баромадҳояшон, чи дар хориҷ ва ё дохили кишвар доим аз зуҳури номатлуби ҳизбу ҳаракатҳои характери террористиву экстремистидошта ёдрас шуда, барои пешгирии онҳо пешниҳодҳои ҷолибе низ арза кардаанд.

Ҳеҷ тардиде нест, ки шариати Ислом тамоми қуллаҳои ахлоқиро дорост ва пайравони худро доимо ба роҳи росту дуруст ва сухани нек тавсия мекунад. Худованди Маннон дар оятҳои фаровон бандагони мӯъминро бо нидои «Ё айюҳаллазина оманӯ» хитоб мекунад. Вақте бандаи мӯъмин ин нидоро мешунавад, эҳсоси оромиш мекунад, зеро Қуръон баёнгари ҳама ҳолати рӯҳии инсон аст. Гуфтори Паёмбари Ислом (с) гувоҳи ин гуфтаҳо мебошад, чунки ахлоқи Паёмбар (с) Қуръон аст.