Дар шароити феълии раванди ҷаҳонишавӣ, ки баъзан аз сабаби буҳронҳои амиқи идеологӣ истиқлолияти иддае аз кишварҳо зери хатар қарор дорад, ҳар як фарди ҷомеаи моро зарур аст, ки ҳамеша бо соҳибватан будан ифтихор намояд ва ин ифтихорро бо кору амали худ дар роҳи бунёди фардои ободу дурахшони Ватан собит созад. Дар ҷаҳони муосир мо шоҳиди он ҳастем, ки иғвогарону туҳмагарону чилдурӯғон барои хизмат кардан ба хоҷагони хориҷии худ аз миллату ватану падару модари худ гузаштаанд. Чашмони онҳо ба ҷуз манфиатҳои шахсии худ чизи дигареро намебинад.

 Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои азизу маҳбуби миллат, муҳтарам ҷаноби олӣ дар ҳар баромадашон ба ҷавонон таъкид мекунанд, ки ҳушёру зирак бошанд, ватани худро дӯст доранд ва нагузоранд, ки ҳар гуна ашхоси харобкору палид бо ниятҳои нопоки худ ватани моро ба кашмакашиҳои нав бикашонад.

Мо дар арафаи моҳи шарифи Рамазон қарор дорем ва ҳар як шахси мусулмон талош мекунад, дар ин моҳи шариф ба анҷом додани корҳои хайру савоб, худсозӣ ва такмили шахсияти худ бипардозад.

Шояд аз унвони ин нигоштаи хоксорона ҳайрон гардидӣ, хонандаи гиромӣ, ки чаро дунболи сароб давидан, вале дар ниҳоят ташна мурдан?! Хеле дарди ҷонкоҳ аст, дар суроғи об роҳи тӯлониро тай кардану дар анҷом об наёфтану аз ташнагӣ мурдан. Бале, ин воқеияти кору зиндагии сардаргуми ба ном «мухолифин» - ест, ки дар хориҷ аз кишвар зери панҷаи хоҷагони худ қарор доранд ва ҳамвора ба Ватану миллату мардуми худ буҳтону туҳмату таҳқирро раво мебинанд.