Андеша

Бояд донист, ки ибодатҳое, ки дини мубини ислом ба бандагони Худо муқаррар кардааст, баданӣ ва молӣ ҳастанд. Намозу рӯза ибодати баданӣ ва ҳаҷ ибодати баданӣ ва молӣ аст. Қурбонӣ низ яке аз ибодатҳои молӣ ба шумор меравад. Худованд дар Қуръон мефармояд: “Пас намоз гузор барои ризои Парвардигори худ ва ба номи Ӯ қурбонӣ кун”. (“Кавсар”; 2)

Кумитаи дин, танзими анъана ва ҷашну маросими назди Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон дар ҳамкорӣ бо Хазинаи нуфуси аҳолии Созмони Милали Муттаҳид (UNFPA) ва Ассотсиатсияи танзими оилаи Тоҷикистон дар доираи татбиқи лоиҳаи “Пешгирии хушунати хонаводагӣ” (бо дастгирии молиявии Ҳукумати Британияи Кабир) ва бо мақсади таҳкими мавқеи оила дар ҷомеа, ҳифзи арзишҳои асосии фарҳанги миллии оиладорӣ, ҳифзи солимии аъзои оила, мусоидат дар боло бурдани маърифати оиладорӣ, ҷалби бештари намояндагони иттиҳодияҳои динӣ баҳри пешгирии хушунати хонаводагӣ, ҷилавгирӣ аз пошхӯрии оилаҳои ҷавон ва баланд бардоштани масъулияти падару модар дар таълиму тарбияи фарзанд озмуни “Мақолаи беҳтарин дар мавзӯи пешгирии хушунати хонаводагӣ”-ро эълон менамояд.

Сабаби асливу усулии навиштани ин матлаб баромадҳои ахирии яке аз ворисону думравони Муҳиддин Кабирӣ, фаъоли гурӯҳи ҷумбиши ифротиву терористии наҳзат - Муҳаммадиқболи Садириддин мебошад. Ин роҳгумзада бар ивази чанд пайсаи хоҷагони хориҷии худ имону виҷдонашро ба боди фано супурд ва ҳоло муваззаф аст, ки пули гирифтаашро назди корфармоёнаш “ҳалол” кунад. Ӯ айни ҳол дар паи иҷрои супориши хоҷагони худ ҳар сақату кизбу дурӯғеро, ки ба даҳони бефарозаш рост меояд, бар муқобили Миллат, Ватан ва Давлати тоҷикон гуфтан дорад.

Чанде пеш бастаи солҳои қаблии рӯзномаи «Садои мардум», аз ҷумла, соли 1992-ро варақгардон кардам. Қабл аз ҳама бояд гӯям, ки  кормандони рӯзномаи мазкур аз камшумор журналистон маҳсуб мешаванд, ки дар он солҳо ба муқаддасоти миллӣ ва арзишҳои журналистика  хиёнат накарда, бо вуҷуди мушкилоти зиёд дар сатҳи хубу сифати баланд ва сарбаландона  фаъолият кардаанд.  Чунин тарзи кор барои як қисми аҳли зиё ва баъзе мансабдорон, ки дар шароити кунунӣ бетарафиро пеша кардаанд, бояд намунаи ибрат бошад.

Мунофиқ шахсеро мегӯянд, ки дар замираш ниятҳои нопок дорад, аммо дар байни мусулмонон худро муъмини покизакирдор ва дӯсти ғамхор нишон медиҳад. Мунофиқ аз шахси бедин бадтар аст, зеро наметавон аз ғаразҳояш воқиф гашт ва дӯстро аз душман ҷудо кард. Дар фарҳанги тафсирии забони тоҷикӣ маънояш «он ки зоҳираш дигару ботинаш дигар аст» ва «дурӯя» шарҳ дода шудааст.

ДОНИСТАНИ ҲАҚИҚАТИ ТАЪРИХ МАСЪУЛИЯТИ ҲАР ЯКИ МОСТ

Охири солҳои 80-ум ва ибтидои солҳои 90-уми қарни 20 кишвари абарқудрати Шӯравӣ аз ҳам пош хӯрд ва ҷумҳуриҳое, ки ба ҳайати он шомил буданд, пайиҳам худро мустақил эълон намуданд ва дар харитаи сиёсии ҷаҳон 15 давлати нав пайдо шуд.

Имсол аз имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон бисту се сол сипарӣ мешавад. Бо шарофати ба имзо расидани ин Созишномаи такдирсоз мо тавонистем ба муноқишаҳои дохилӣ ва муқовимати мусаллаҳона хотима бахшида, ба марҳалаи нави таърихи Тоҷикистон — гузоштани пойдевори сулҳ, таъмини ваҳдати миллӣ ва дар ин асос ба эътидол овардани фаъолияти иқтисодии кишвар ва рушди он оғоз намоем.