Мақола

Дар ҳама давру замон гурӯҳҳои террористӣ иборат аз афроде буданд, ки ба ҷомеа бо ҳар гуна роҳ мехостанд зарар расонанд. Терроризм ба ягон дину мазҳаб ё миллат хос нест ва мутаассифона, ин масъала яке аз мушкилиҳои асосии ҷомеаи имрӯзаи мо гаштааст.

Наврӯзи Аҷам - густурдатарину мардумитарин ҷашни миллии мардуми ориёнажод, хусусан тоҷикон ба ҳисоб рафта, он яке аз гаронбаҳотарин иди суннатии аҷдодӣ ва ҷашни фарҳангии ҷаҳонӣ ҳисобида шуда, асосгузори он сарлашкарону подшоҳон дониста мешаванд. Зеро, дар гузашта аслан сипоҳиён идоракунандаи давлат буданд ва имрӯз низ он ба гунаи дигар шакл гирифтааст.

Оиди иҷрои Қарори Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон "Дар бораи тартиби нигоҳдорӣ ва истифодаи қабристонҳо"

Ҷумҳурии Тоҷикистон пас аз ба даст овардани Истиқлоли давлатӣ ба марҳилаи нави инкишофи таърихӣ-бунёди давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ, ягона ва иҷтимоӣ ворид гардида, баҳри таҳкими пояҳои Истиқлолияти давлатӣ, пойдории Ваҳдати миллӣ ва таъмини суботи комил барои пешгирӣ, аз байн бурдан ва несту нобуд кардани омилҳои манфии сиёсии ҷомеаи имрӯза,

Дар замони муосир, Тоҷикистон ба арсаи ҷаҳонӣ, ба низоми ташаккули муносибатҳои ҷомеаи ҷаҳонӣ қадам ниҳода, соҳибихтиёрӣ ва мустақилияти худро соҳиб гардид ва расман аз ҷониби тамоми давлатҳое, ки дар арсаи байналхалқӣ нақшу нуфӯз доранд, эътироф ва шинохта шудааст.

Мафҳуми «идеология» тахминан дусад сол пеш пайдо шуда буд. Дар илм бори аввал мафҳуми мазкур аз ҷониби файласуфи франсавӣ Дестюд де Траси мавриди истифода қарор гирифтааст. Ӯ мафҳуми мазкурро соли 1796 дар ҳисоботи худ, ки «Лоиҳаи идеология» номгузорӣ шуда буд, истифода бурдааст.

Ҳамаи мо огоҳ ҳастем, аз он, ки чанд соли пештар пур аз таҳаввулоту рӯйдодҳои

Шаъбон моҳи ҳаштумини соли ҳиҷрии қамарист. Ин моҳ дорои баракот ва фазоили бешуморе аст. Расули акрам (с) фармудаанд: «Шаъбону шаҳрӣ ва Рамазону шаҳруллоҳ». Яъне: Шаъбон моҳи ман ва Рамазон моҳи Аллоҳ аст. (Дайламӣ). Дар ҳадисе омадааст, ки Расули акрам (с) бо дидани ин моҳ, ин дуоро мехонданд: «Аллоҳумма борик лано фӣ Раҷаба ва Шаъбона ва баллиғно Рамазон».

Барои ҳамагон маълум аст, ки дини мубини ислом дини зулму ситам, куштору ваҳ

Худованд дӯст доштани Ватанро дар дили инсон аз азал ҷой кардааст.