Дину ойин

Тоҷикон аз қадимулайём миллати ободкор, созанда ва бунёдкор буданд ва хоҳанд монд. Тоҷикон баъди ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ даст ба ободкорию созандагӣ зада, ба бунёди биною иншоотҳои маъмурию фарҳангӣ, мактабу боғчаҳои бачагона ва дигар бинои аҳаммиятнок оғоз намуда, дар муддати 28 соли истиқлолият ба комёбиҳои беназир ноил гардиданд.

Наврӯз офаридаи фарҳанги ориёӣ - тоҷикӣ буда, ёдоварии он дар китоби бостонии «Авасто» аз пешинаи пайдоиши он гувоҳии бечунучаро медиҳад. Ҷуз китоби муқаддаси «Авасто» дар китобҳои дигари тоҷикону тоҷиктаборон, «Осор - ул - боқия» - и Абурайҳони Берунӣ ва «Наврӯзнома» - и Умари Хайём ёдкардҳои ҷолибе дида мешаванд. Аммо Наврӯз дар «Шоҳнома» - и Ҳаким Фирдавсӣ ҷилваи хосе дорад, зеро дар ин китоби бузурги мо дар баробари ҷараёни офарида шудани он, чигунагии бунёнгузории ин ҷашн ёд мешавад.

Ақраб ягона ҳашароте аст, ки вақти таваллуд шуданаш модари худро кушта ба зиндагии худ асос мегузорад ва аз ин амали худ нороҳат ва ғамгин низ намешавад. То охири ҳаёт ҳадафу мақасадаш неш задан ва зарар расонидан ба дигар махлуқот мебошад. Аъзоёни "Паймони миллӣ" ақрабсифатанд, на парвои миллат доранд ва на аз ватан, динро фақат барои нақшаҳои нопоки худ истифода мебаранд. Зеро ки агар худро диндор ва ҳомии дин нагиранд, он нақшаҳои пасипардагиашон ошкор хоҳанд шуд.

Ҷойи таассуф аст, ки инсон бо ҳама бузургияш нисбат ба дигар махлуқоти рӯи замин баъзан кореро анҷом медиҳад, ки аз ҳайвон низ пастар ва поинтар мешавад, аммо набояд тааҷҷуб кард, зеро қонуни табиат ва зиндагиро Худо ҳамин гуна халқ кардааст, ки агар инсон ақлашро истифода бурд ва бо он нафсаш ва хоҳишоти онро танзим намуд, болотарин мақомро дар назди Парвардигори худ мегирад ҳатто аз малакҳам болотар, аммо агар ба ҳама гуфтаҳои нафсаш гӯш дод ва ақлашро пушти парда гузошт, аз ҳайвон дида поинтар ва пасттар хоҳад шуд.

Дар арафаи Наврӯзи ҷаҳонафрӯз бо аҳли зиё ва илму маориф мулоқот намудани Сарвари давлати Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон як рамзи нек буда, он реша дар тамаддуни деринаи миллати мо дорад. Ҳанӯз дар замонаҳои қадим шаҳриёрони мамлакатҳои Аҷам қабл аз Наврӯз бо донишмандон суҳбат карда, роҳҳои нав ба нави пешрафти ҷомеаҳоро тарҳрезӣ мекарданд.

Имрӯз роҳбарони ҷараёни ифротие бо номи “ПМТ” худро ғамхори ватану мардум ва ҳамсоя нишон дода, аммо ба ғайри дурӯғ, иғвоангезӣ ва эҷоди тафриқаву низоъ ва душманӣ дигар амале аз намеояд.