Ҳасад яке аз сифатҳои ношоистаест, ки гоҳинсон дучораш мешавад ва дар худаш заминаи бисёре аз гуноҳони дигарро фароҳам мегардонад. Ин сифат, ки дар зумраи хулқиёти разила қарор дорад, чунон бад ва зараровар аст, ки Худованд ба Паёмбари Аъзам (с) ва мӯъминон мефармояд: “Бигӯ: Паноҳ мебарам ба Парвардигори сапедадам, … Ва аз бадии ҳасуд, он гоҳ ки ҳасад варзад». (Сураи «Фалақ»,ояти 1 ва 5)

Барои ҳар як инсони андешаманд маълум аст, ки ташкилоти террористии наҳзати исломӣ аз сӯи ҷонибҳои манфиатдор бо ҳадафи нотинҷиву нооромии Тоҷикистон ва таҳмили андешаву эътиқоди бегона таъсис ёфтааст.

Истиқлолияти давлатии Тоҷикистон , ки имсол 30-солагии онро таҷлил мекунем , шиносномаи ҳастии миллати мост.

Воқеаҳои моҳи феврали соли 1990, ки дар шаҳри Душанбе воқеъ шуд, дар сафҳаи таърих бо номи "Баҳманмоҳи хунин" сабт шудааст ва ҳар замоне ки банда ба айёми гузашта назар мекунам, он рӯзҳои мудҳиш ба ёдам меояд.

Ҳамаи таълимоти диниву дунявии ҷаҳон  барои инсон мафҳуми Ватанро дар мавқеи нахуст мегузоранд, зеро инсоне, ки Ватанашро дӯст намедорад, қодир ба пазируфтани дигар анвои меҳру муҳаббат нест.