Масъалаи  мубориза  бо  терроризми  байналмилалӣ ва экстремизм, роҳҳои  пешгирӣ кардани  ин  зуҳуроти  номатлуб  имрӯз  дар  маркази диққати  тамоми кишварҳо ва ҷомеаи  ҷаҳонӣ  қарор  гирифтааст ва ба таҳдиду  хатарҳои асосӣ  барои амнияти  миллии ҳар як  кишвар  ва минтақа  табдил  ёфтаанд.

Солҳои охир терроризму экстремизм ҷаҳонро ба гирдоби ваҳшату низоъҳои хунбор рӯ ба рӯ намудаанд. Имрӯз аз ҳеҷ кас пӯшида нест, ки ҳар гуна ҳаракати даҳшатафканию ифротгароӣ боиси нооромии ҷамъият мегардад ва мардуми кишваре, ки дар он сулҳу субот ҳукмфармо нест, зиндагии орому осоишта надоранд, ба таназзул, гуруснагӣ, зулму тааддӣ ва хонавайронию гурезагӣ рӯбарӯанд.

Тоҷикистони биҳиштосо бо табиати афсонавию манзараҳои дилфиреб, иқлими мусоид, ёдгориҳои таърихӣ ва мардуми фарҳангпарвару меҳмоннавозаш ҳамеша таваҷҷуҳи ҷаҳониёнро ба худ ҷалб менамояд.

Қишри фарҳангӣ ва маърифатпарвари ҷомеа дар ҳама давру замон ба хотири ташаккул додан ва тавсеа бахшидани зеҳниёти мардум, махсусан насли наврасу ҷавон аз тамоми имконоти фикрию эҷодӣ истифода бурда, роҳи саодату хушбахтиро ҷӯё мешаванд.

Яке аз хусусиятҳои зотии инсон хирадгароиву маърифати олам аст, вале дар тӯли замон  на ҳамаи масоилро инсон аз роҳи ақлу хирад ҳал намудааст. Зеро шинохти воқеияти олам ба инсон якбора ба даст намеояд, балки зина ба зина ва насл ба насл пурратару комилтар шуда, ба ифодаи воқеияти олам баробар мешавад.