Ҷумҳурии Тоҷикистон торафт ободу зеботар мегардад ва ин воқеиятро, ки натиҷаи заҳмати сокинони кишвар аст, тамоми мардум ва меҳмонони хориҷӣ эътироф мекунанд. Аммо то ҳанӯз баъзе шахсону гурӯҳҳои хоину ҷинояткоре мавҷуданд, ки ба таври разилона ва ноинсофона пешрафтҳои ватани маҳбуби моро нодида мегиранд ва ба миллати хеш, фарзандони фарзонаи он туҳмату буҳтон мезананд.

Аслан инсони нек ҳамоне аст, ки бародарашро дар тамоми умури динию дунявӣ дастгирӣ мекунад ва бародари худро ба ҳоли худ намегузорад ва ба ӯ зулм намекунад, таҳқир намекунад ва дар корҳои нек раҳнамоӣ намуда, аз рафтан ба роҳи хато бозмедорад ва албатта чунин инсон комил аст, аммо чунин суханон барои ба ном мухолифини давлат бегона аст ва онҳо дар ҳар қадам мехоҳанд намояндагони миллати худро паст зананд, дар назди ҷомеаи ҷаҳонӣ бо ҳар роҳу восита таҳқир намуда, фитнаро дар байни ҷомеа бархезонанд.

Ҳар маротибае, ки душманони миллату давлати тоҷикро наҳзатӣ ва ё ба доираҳои наҳзат наздик унвон мекунам, баъзан худро сарзаниш мекунам, ки шояд на ҳамаи онҳо ба наҳзат иртибот доранду иҷборан онҳоро ба ин гурӯҳи моҷароҷӯ ва ифротгаро шомил месозам.

Асл ва бунёди таҳаммулпазирии мазҳаби Имоми Аъзамро эътиқоди саҳеҳ дар бораи асли тавҳид ташкил медиҳад ва  тибқи ақидаи Абуҳанифа он иборат аст аз  эътиқоди саҳеҳ ба Парвардигор, фариштаҳо, китобҳои осмонӣ ва ба рӯзи қиёмат. Ин пояҳо бешубҳа барои гуфтугӯи адён ва тамаддунҳо нақши аввалиндараҷаро мебозанд.

Давлатдории ҳар як миллат ба истифода, ҳифз ва гиромидошти забони миллии мардуми он кишвар пайвасти ногусастанӣ дорад. Таърих гувоҳ аст, ки дар баробари мардуми тоҷик забони тоҷикӣ низ дар марҳилаҳои мухталифи давлатдорӣ ҳодисаҳои гуногунро аз сар гузаронд.