Фарҳанги мардуми тоҷик таърихан аз ҳунарҳои мардумӣ ғанӣ буда, то имрӯз намунаҳои эҷоди аксари он ҳунармандон ба мо расидаанд. Бузургии ин миллати соҳибтамаддун низ дар он аст, ки новобаста аз мушкилоти давру замон ва ҳуҷуми истилогарони аҷнабӣ, тавонист фарҳангу маданияти худро бе олоиш нигоҳ дорад.

Аввалан шукр аз ин оромӣ ва аз ин давлат ва аз ин амният  мекунем.Мардуми шарифи Тоҷикистон бояд ҳамеша бедор бошанд ва ин оромиро, ки Худои таоло тавассути хизматҳои шабонарӯзии Пешвои маҳбуби миллат ба мо додааст, аз даст надиҳем.

Вазъияти дар кишварҳои арабӣ бавуҷудомада бозгӯкунандаи он аст, ки қудратҳои ҷаҳонӣ барои тавсеа додани манфиатҳои хеш дину мазҳабро ҳамчун як василаи сиёсӣ истифода намуда, пайравони мазоҳиби исломиро дар мухолифи ҳам қарор медиҳанд. Мусаллам аст, ки дар давоми дусад соли охир ҳамеша қудратҳои сиёсӣ барои тавсеаи манфиатҳои хеш бо истифода аз сиёсикунонии ислом, ихтилофҳои мазҳабию диниро роҳандозӣ карда, даҳҳо ҷараёну равияҳои навини ифротиро дар ин кишварҳо ба вуҷуд оварданд.

Дар мусоҳиба бо рӯзномаи «Аш-Шарқ» Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, Ҷаноби Олӣ Эмомалӣ Раҳмон робитаҳои Тоҷикистону Қатарро дар ҳамаи сатҳҳо баланд арзёбӣ карда, аз мазмуну муҳтавои онҳо изҳори қаноатмандӣ намуда, иброз доштанд, ки муносибатҳои ду кишвар тайи солҳои охир бомаром рушд менамоянд.

Ҳар як кору амале, ки шуда гузашт барои инсон хотироте боқӣ мемонад, хотироти бад ё нек инсонро хурсанд ё андӯҳгин мекунад, таъсири хубе ё баде ба инсон мегузорад. Ба ҳар сурат инсон аз гузаштаи худ, хоҳ нек бошаду хоҳ бад дарси ибрат мегирад, ки он дарсро назди ягон омӯзгор ё дар ягон мадрасае омӯхта намешавад.