Аз қадимулайём тоҷикон миёни оламиён ҳамчун миллати бафарҳанг ва дорои одоби баланд шинохта мешаванд. Ниёгони пурифтихори мо дар асарҳои мондагори худ ҳамеша моро ба роҳи ростӣ, доштани ахлоқи ҳамида, омӯхтани касбу ҳунар ва донишандӯзӣ ҳидоят менамуданд.

Ҳар як давраи таърихӣ ба илму фарҳанги миллат таъсири хос дорад. Эҳё ва рушди фарҳангу суннатҳои миллӣ ба инкишофи илму техника, сиёсат, иқтисодиёт, болоравии сатҳи иҷтимоии миллат, ҷаҳонбинӣ ва афкори ҷомеа алоқаманд аст.

Дар ҳар давру замон тоифае вуҷуд дорад, ки салоҳи ҷомеаро намехоҳад ва баҳри расидан ба манфиатҳои худ аз ҳар васила истифода мекунад. Агар мо ба таърихи ислом рӯ оварем, мебинем, ки таърих гувоҳи садҳо тафриқа, иғво, гурӯҳбозӣ, паймоншиканӣ, рехтани хуни ноҳақ ва вайрониву нобудии кишварҳо ва ҳатто тамаддунҳо мебошад.

Тоҷикистон дар оғози истиқлолияти худ бо ҷурми як зумра худхоҳону мансабталошон ба низоъҳои даҳшатборе печид, ки ҳастии  миллатро  дар  вартаи  нестӣ  қарор  дод ва низ ҳар лаҳза хатари аз байн рафтани давлати тозаистиқлоли тоҷикон ба миён омада буд.

Агарчи  решаҳои хурофот нодонӣ дар баробари ҳаводис ва тарси вуҷудӣ дар баробари онҳо бошад ҳам, вале дар зинаҳои баъдии ташккулёбии инсонҳо шаклгирии ҷомеаи табақотӣ, ба вуҷуд омадани давлат ба ҳайси як ниҳоди асосии идоракунии иҷтимоӣ аз хурофот ва боварҳои хурофӣ суистифода гардидааст.