Ҳоҷат ба ҳеҷ тавзеҳу шарҳу тафсир нест, ки гурӯҳи ҳунарии фолклорӣ – этнографӣ дар муаррифии миллат ва ҳифзу пойдории анъанаҳои нек чи нақши муҳим дораду гузошта метавонад. Оре, хоса миллат ба соҳибтамаддунӣ ва қадимият шинохта ва эътироф гардида бошад. Ба ҷуз ин, мавҷудияту фаъолияти пурсамару густурдаи он дар раванди ҷаҳонишавӣ ногузир арзёбӣ гардад.

Масъалаи интихоби ному номгузорӣ ҳаргиз аз масъалаҳои одӣ набуду нест. Воқеан, номи зеборо ними ҳусн ҳисобидаанд, ки дар ин ҳеҷ шаку шубҳа роҳ бурда наметавонад. Дар баробари он, номҳо бояд хушоҳангу равон бошанд. Бо зикру истифодаи номҳои шахсиятҳои  таърихӣ ҳар нафар қаҳрамонӣ, сарсупурдагӣ, фаъолияти пурсамарашонро барои ибрат пеши назар биёрад ва ё аз зеҳнаш бигузаронад, то ҳамзамон дар тарбияи маънавияш дуруст мусоидат бинамояд.

Сатҳи зиндагии мо вобаста ба андешаю рафтори худи мост. Табиист, ки саодати пайваста ва неъматҳои фаровон ҳамеша насиби кас намегарданд. Дар шебу фарози зиндагӣ ҳамеша дар шитобем. Шитобкорӣ сабаб мешавад, ки зиштиҳоро нек пиндорему хубиву накукориҳои ақлу хирадро нодида гузарем. Ифрот бо ҳама боду ҳавои назарфиребаш қалбу рӯҳ ва дидаи ақлу ҳуши моро кӯр мекунад. 

11 август дар Ҷумҳурии Тоҷикистон Иди саиди Қурбон таҷлил карда мешавад. Дар робита ба ин Маркази исломии Ҷумҳурии Тоҷикистон қарори дахлдор қабул намуд.

Бисёр нафаронеро дар таърихи миллати тоҷик зикр намудан мумкин аст, ки барои гулгуншукуфии диёр, некуаҳволии аҳолии ин сарзамини биҳиштосо, болотар рафтани шукӯҳу шуҳрати ин ватану ин миллати номдори тоҷик дар арсаи ҷаҳонӣ хизматҳои назарраси шоистаи таҳсину офаринро анҷом додаанд. Миллати тоҷик низ онҳоро гиромӣ дошта, номи неки эшонро ҳеҷ гоҳ фаромӯш намесозад ва доимо бо номи поки онҳо ифтихор дорад.