Собит гардида, ки худшиносии миллӣ бузургтарин ҷанбаи маънавии ташаккули минбаъдаи миллат, асоси ваҳдату пойдории он, таъмингари қудрату тавоноии мамлакат, амну осоштагии мардум ва пешрафту тараққии давлат аст.

Шаҳри Кӯлоб яке аз қадимтарин шаҳрҳои Осиёи Марказӣ ба ҳисоб рафта, тавре ҳафриёти бостоншиносӣ собит сохтааст, ҳанӯз дар асри неолит (8-7 ҳазор сол то мелод) аҷдоди тоҷикон ин кӯҳандиёрро макони зисти худ ихтиёр карда буданд. Тадқиқоти бостоншиносӣ аз он далолат медиҳанд, ки 3500 сол пештар дар Кӯлоб мардумони кишоварз ва чорводор мезистанд, аз ин рӯ дар ин ҷо кишоварзӣ, чорводорӣ ва ҳунармандӣ ривоҷу равнақ ёфта, маҳсулоти кулолгарон машҳури Осиёи Марказӣ гардида буд.

Конститутсия волотарин дастовард, асоси суботу рушди муътадили давлат ва маҳаки асосии ифодакунандаи ормонҳои ҳуқуқии ҷомеаи муосир буда, самти равиши дурусту ояндадорӣ низоми ҳуқуқии кишварро бо назардошти риояи ҳуқуқи байналмилалӣ ва арзишҳои эътирофнамудаи ҷомеаи ҷаҳонӣ муайян мекунад. Бо ин мазмун, Конститутсия сарчашмаи ҳуқуқии инъикос ва бавуҷудоварандаи ормонҳо ва принсипҳои миллӣ, кафили мувофиқатии меъёру мазмуни он, фарҳангу оин ва таъриху замони муосир буда, асоси татбиқи пайдарҳамии тамоми низоми ҳаёти иҷтимоию ҳуқуқии ҷомеа мебошад.  

Мо ба ҳамаи пайғамбарони Худо имон дорем, онҳоро дӯст медорем ва ба онҳо эҳтиром мегузорем. Зеро, ҳама баргузидагон ва фиристодагони Худованд ба сӯи башарият мебошад. Онҳо дар марҳалаҳои гуногуни рушди неруҳои фикрӣ ва зарфиятҳои ақлонии инсон ба сӯи қавмҳо ва мардумони гуногун фиристода шудаанд.

Равандҳои сиёсию иҷтимоии замони муосир аз ҷиҳати мазмуну моҳият ва хусусиятҳои амалишавии худ бо пуртаззодию пешгӯйинашавандагӣ фарқ мекунанд. Ин аст, ки муҳити иҷтимоӣ дар аксар маврид  вобаста ба пешгирии онҳо эҳсоси худнигоҳдориро истифода бурда наметавонад. Ин хусусият бори дигар аз он шаҳодат медиҳад, ки таъсири василаҳои иттилоотӣ ба ҳама равандҳои сиёсӣ рӯз то рӯз зиёд гашта, худи технологияи  идоракунии онҳо мушкил гашта истодааст.