Хар як кору амале, ки шуда гузашт барои инсон хотироте боқӣ мемонад, хотироти бад ё нек инсонро хурсанд ё андӯҳгин мекунад, таъсири хубе ё баде ба инсон мегузорад. Ба ҳар сурат инсон аз гузаштаи худ, хоҳ нек бошаду хоҳ бад дарси ибрат мегирад, ки он дарсро назди ягон омӯзгор ё дар ягон мадрасае омӯхта намешавад.

Омилҳои ба вуҷуд омадани ифротгароӣ зиёд аст, аммо муҳимтарин ва асоситарин омили пайдо шудани ифротгароӣ ин худбохтагии шахс дар муқобили афкор ва таълимотҳои бегонагон ва дигарӣ аз даст додани истиқлолияти фикрӣ аст. Агар дар инсон ин ду омил ба вуҷуд омад, яъне инсон ин ду омилро дар худ пайдо кард, ӯ дар ҳақиқат дар бунбасти фикрӣ қарор мегирад.

Ҳар амале, ки баёнгари риёкорӣ ва худнамоии мардум бошад, аз назари шариати исломӣ ҳаром аст ва бешак корҳое, ки дар ин мавъиза аз он манъ шуда, намоёнгари ин матлабанд. Чунин амалҳо дар шариат нодуруст ба шумор рафта, дар мавриди шахсоне, ки муртакиби чунин хатоҳо мешаванд, таҳдиди шадиде омадааст.

Дар таърихи тамаддуни башарӣ миллати тоҷик ҳамчун миллати фарҳангдӯсту сулҳпарвар шинохта шудааст, ки ҷойи шакку тардид надорад. Дар тӯли қарнҳои гузашта ин миллат шоҳиди бисёр таҷовузҳо ва қатлу ғоратҳо аз ҷониби аҷнабиён гардидааст.

Имрӯз як масъалае арзи вуҷуд кардааст, ки боиси ташвиши аҳли ҷомеаи ҷаҳонӣ ва дар ин қатор боиси хавотириҳои мардуми кишвари мо ҳам шудааст. Ҳамагон медонем, ки айни замон ҷаҳони муосир аз вазъи сиёсии вобаста ба бархӯрдҳои диниву мазҳабии дар баъзе кишварҳои  Аврупо ба мисли давлатҳои Фаронса, Австрия ва Олмон ба миёномада дар ташвиш аст.