Хуллас, агар аз ҷониби Кабириву хоҷагонаш садҳо чунин гурӯҳҳои дурӯғпаҳнкунанда таъсис шаваду ҳамарӯза бо садҳо паёми видеоӣ баромад кунанд ҳам, ин ҳама чизеро тағйир намедиҳад. Мардум ҳизби террористии наҳзат ва роҳбарону пайравони онро хуб шинохтаанду дигар аз чунин дасисаҳои наҳзатӣ ба хубӣ огоҳанд.

Муҳаммадҷон Кабиров яке аз хешони наздики роҳбари ташкилоти террористию экстремистии Ҳизби наҳзати ислом аст, ки баъди фирорӣ шудан дар қатори Кабириву дигар пасмондаҳои наҳзатӣ дар хоки Аврупо бо истифода аз минбари шабакаҳои иҷтимоӣ миёни мардум тафриқаву фитнаангезӣ мекунад.

Имрӯз ҳеҷ сокини сайёра, ҳатто дар минтақаҳо ва гӯшаҳои дур низ аз амният ва осоиши комил бархӯрдор нест. Эҳсоси хавф аз густариши ифротгароӣ, зӯроварӣ, даҳшатафканӣ, фасод ва дигар амалҳои номатлуб ӯро ором намегузоранд. Агарчи аз пайомади бадтари он меандешад, аммо чун сарҳисоби тадбирро намедонад, балки аз ёд бурдааст, худро дар муқобили он ҳама бас заифу нотавон мебинад.

Раванди сулҳофаринӣ ва бисту се соли Ваҳдати миллӣ нишон дод, ки дар роҳи расидан ба сулҳи сартосарӣ ва рушди босуботи Тоҷикистони соҳибистиқлол Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон нақши марказӣ доранд. Сарвари давлат ҳамчун роҳбари мардумӣ ва лидери миллӣ саъю талош намуданд, ки кишвар аз асорати нобудӣ наҷот ёбад, хавфу хатари барҳам хӯрдани Тоҷикистон аз байн равад, оташи ҷанги бародаркуш хомӯш ва гурезаҳо ба Ватан баргарданд.

 Ҳар гоҳ дар бораи ба миён омадани консепсияи Ваҳдати миллӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон баъд аз пошхӯрии Иттиҳоди Шӯравӣ сухан доир гардад, давраи расидан ба истиқлолияти давлатӣ пеши назар меояд. Дар солҳои 80-90-уми асри ХХ дар заминаи буҳрони ҷанги Афғонистон ва суст шудани пояҳои идеологияи давлатӣ на танҳо дар байни пайравони ислом, балки дар миёни муътақидони дину мазҳабҳои амалкунандаи дигари ҷомеаи шӯравӣ ҳам як ривоҷу равнақи бесобиқаи боло рафтани ҷаҳонбинии динӣ шиддат гирифт.