Мутобиқи фармудаи Худованд ҳар як инсон ҳаққи зиндагии шоиставу осоиштаро дорад, зеро ки Аллоҳ таъоло фармудааст: “Ва хештанро макушед. Ба дурустӣ, ки Худо ба Шумо меҳрубон аст. Ва ҳар кӣ ба бедодӣ ва ситам чунин кунад, ӯро ба дӯзах дарорем ва ин кор бар Худо осон аст” (сураи Нисо, ояти 29-30).

Амн–неъмати бузурге аст, ки ҷумла Паёмбарон (дуруду салом ба онҳо) ҳамеша барои пайравони худ онро аз Худованди меҳрубон  талаб кардаанд.

Вақте назар ба таърих меандозем фирқаҳои зиёде монанди қадария, хавориҷ, рофизия, ҷаҳмия, ҷабария, мурҷия, ваҳҳобия, салафия, ТЭТ ҲНИ ва ғайраҳо зуҳур карда ақидаҳои ботили худро ба мардум ҳақ нишон дода китобҳо ва мазҳабҳои худро тасниф мекунанд.

Сайёҳӣ яке аз бахшҳои афзалиятноки иқтисодиёти ҳар давлат ба ҳисоб меравад. Бинобар ин, давлатҳо саъй мекунанд, ки бо пешрафт додани сайёҳӣ дар кишвари худ иқтисодиёти миллияшонро вусъат диҳанд. Ба ҳамин хотир аст, ки Пешвои миллатбо фаҳми амиқи ин масъала ва аҳамияти соҳаи сайёҳӣ дар Паёми солонаи худ чунин иброз намуданд: “Сайёҳӣ яке аз соҳаҳои муҳими бо шуғл фаро гирифтани аҳолии қобили меҳнат, баланд бардоштани сатҳи зиндагии мардум, рушди дигар соҳаҳои хизматрасониву истеҳсолӣ, инчунин, муаррификунандаи таъриху фарҳанг, табиат ва анъанаҳои миллӣ ба ҳисоб меравад”.

Тоҷикистони азизи мо яке аз давлатҳоест, ки  сулҳу суботро барои шаҳрвандонаш таъмин кардааст. Дар тамоми  минтақаҳои ҷумҳуриамон мардум озодона кор  ва фаъолият  мекунанд.