Ҳамаи таълимоти диниву дунявии ҷаҳон  барои инсон мафҳуми Ватанро дар мавқеи нахуст мегузоранд, зеро инсоне, ки Ватанашро дӯст намедорад, қодир ба пазируфтани дигар анвои меҳру муҳаббат нест.

Сабаби асосии террорист шудани баъзе аз ҷавонон аз падару модар дуруст тарбия нагирифтан ё бепарастор ба  воя расидан маҳсуб мешавад. Омили дигар ноогоҳии чунин ашхос аз моҳияту муқаррароти дини ислом аст.

Гурӯҳҳои ифротгаро ва экстремистӣ, ки аъзои он аз зумраи мардумони ҳувиятбохта ва аҳриманзодагони разолатпеша ба шумор мераванд, ба тамоми арзишҳои пурқиммати  ҷамъиятӣ таҳдиди хатар менамоянд.

Боиси хурсандист, ки дигар ҳатто дар ҳамон шабакаҳои иҷтимоӣ низ тинату аҳдофи нопоки ин каждумҳои зери бурё ошкор шуда истодааст ва аксари корбарон ба онҳо лаънат мефиристонанд.

Баъди ба миён омадани муноқишаҳои марзӣ миёни Тоҷикистону Қирғизистон мо шоиҳиди он гардидем, ки хурду бузурги миллат барои ҳифзи марзу буми Ватани азиз аз худ хабар дод.